dinsdag 30 augustus 2011

De telbare tijd

Het was verleden maand op een van die zeldzame mooie avonden, Filip, dat we je kwamen bezoeken. Daags voordien had Ingrid ons geschreven dat het niet goed met je ging. Long neo met metastasen in het bot.
Een klop, een slag in het aangezicht, een bliksem.
Je dochter opende de deur, en jij stond bij Ingrid aan de bar, je hield haar vast met je armen om haar schouder. Ik zag een andere man dan die die ik kende. Mager nu, haast doorzichtig, je mooie grote ogen nog groter met een vroeger zelden geziene traan.
( Ik heb je enkel weten wenen de dag dat je vernam dat Birgit, een baby nog, chirurgische behandeling  moest krijgen voor een lichte hartafwijking. Je kon het niet hebben dat jouw kleine oogappel in gevaar verkeerde. Ik weet nog hoe moeilijk jij het had met jouw machteloosheid in die situatie, en ik herinner nog je uitbundig geluk toen alles nadien in orde kwam).
We omheldsden elkaar stevig (vroeger gaven we elkaar enkel een gemeende handdruk ) en je klemde je aan mij vast. Ik omarmde jouw verminderend lichaam en hield je zo stevig vast als ik durfde want ik voelde jouw breekbaar lijf. Heel even gaf je een snik en daarna was je onmiddellijk weer je sterke zelf. 
We zaten aan tafel in de veranda. Ingrid en jouw dochters hadden voor een heerlijke maaltijd gezorgd, uitgelezen Franse kazen, een schotel fijne charcuterie en voldoende witte en rode wijn.
We hebben samen gegeten, en het smaakte je duidelijk merkbaar. Je zei dat het al een tijdje geleden was dat je zo had genoten van een maaltijd.
We praatten honderduit. Het was een tijdje geleden al dat we elkaar zagen en er was zoveel gebeurd. Je vertelde van je hardnekkige hoest en dat je dacht dat je misschien een allergie had voor katten. De test werd gedaan en die viel als verwacht negatief uit ( je had al je leven lang een kat in huis en een hond kon je ook niet missen, altijd het grote soort : Brenner Senner, Ierse wolf). Maar de hoest bleef duren en na onderzoek viel de harde diagnose.
Je was even van de kaart, zei je, maar je wou zo spoedig mogelijk de behandeling starten. Chemo dus, maar die verdroeg je niet in de vorm die nodig was. Er werd noodgedwongen overgeschakeld naar een lichtere dosis. De artsen goochelden en gokten met overlevingspercentages, maar ik denk, Filip, dat je beter wist. Je liet je zelden iets wijs maken , je stond met je twee voeten stevig in het echte leven. Je doorploegde de vakliteratuur en ik ben zeker dat je in die teksten je nabije toekomst hebt gelezen.
Het was hondsmoeilijk, zei je, om te ervaren hoe snel je krachten aan het afnemen waren, om te merken hoe je kortademig werd bij de minste inspanning,  om te voelen dat je de natuur op jouw prachtig domein niet meer zelf in handen kon houden. Ik  weet, Filip, hoe graag je alles zelf deed, je bouwde eigenhandig  en geduldig je eigen huis, vroeg zelden iemand om je te helpen, je leerde alle stielen. "Ik krijg geen onkruidje meer uit de grond getrokken", zei je, " ik moet nu alles aan de anderen vragen. Zie mij nu aan".
En ondanks al je miserie slaagde je er in de avond aangenaam te doen verlopen. We raakten door de wijn wat losser en de anekdotes volgden de een na de andere. Toen praatte je nog één keer over die namiddag vele jaren geleden dat je op het werk, totaal onverwacht, het slachtoffer werd van blinde agressie. Je kreeg van een patiënt een harde rake vuistslag pal in het aangezicht. Je was alleen met hem en je hebt altijd volgehouden dat die slag webewust gepland was, doelbewust uitgevoerd, niet het resultaat van een psychotische beïnvloeding, iets wat we zo goed kenden en zoveel keren hadden meegemaakt.
Ik heb je na dat voorval zelf met de wagen naar huis gebracht. Je was fysiek gekwetst (whipplash, hoofpijn, gezwollen kaak, later stramme schouderspieren en stijfheid van de nek), maar ook psychisch had je het met die agressie erg moeilijk. Dat is nooit geheeld te meer omdat je in je werkkring nog regelmatig 
geconfronteerd werd met de aanwezigheid van de agressor. Meermaals heb je mij gezegd: "ik ben hem weer tegen gekomen en hij grijnsde in mijn aangezicht".  Er werden te weinig stappen gezet om die traumatiserende konfrontaties te vermijden. Meer kan ik daarvan niet zeggen, Filip, ik heb mijn best gedaan om hem uit ons ziekenhuis te doen verwijderen, maar ik stuitte op onwil en niet te doorgronden invloeden van buitenaf.
We namen die avond afscheid, afscheid van een loyale en bekwame collega en een goede vriend. We wisten, en jij wist, dat het met je ziekte de verkeerde kant uitging  Je hoopte, zei je, op nog vijf jaar.
Je had je neergelegd bij de telbare tijd.

Enkele dagen geleden bezochten we je nog in het ziekenhuis waar men je dreigende verstikking zo goed als mogelijk, maar zeer ingrijpend had proberen te verhelpen. Je zag er goed uit, die namiddag, je was tevreden met je toestand omdat die zo veel erger geweest was dan dat je nu daar zat met die dubbele slang in je rug. Je was rustig en gaf je dochter nog wat raad voor het werk dat ze nog moest doen als ze thuis kwam, werk dat jij zo graag zelf had gedaan.
We hebben je nog eenmaal in ons armen gehouden.  
Je hebt ons met een glimlach uitgezwaaid.

maandag 29 augustus 2011

vrijdag 26 augustus 2011

Oude koeien

Ons huis ligt hier in het landschap omgeven door weiden. Twee keer per dag brengt een stoet melkkoeien bezoek aan het malse gras. Ze hebben een leidster die altijd voorop loopt, de andere vijftig magere moeders, net gemolken, volgen met slome tred. Ze zijn allemaal gemerkt met een plaatje in het linker oor en hebben als uniform een halsband om waarop een barcode staat, die hen in de melkstal moet identificeren. De bende bijt in de gras en maakt het lawaai dat vegetariërs aan tafel  maken tijdens het vermalen van hun dagelijkse portie wortels. Na het bijten vleien ze zich neer in het gras om te herkauwen. Dan weer grazen en plots, na een geheim teken of een gecodeerd commando, sjokken ze achter elkaar met dorstverwekkend deinend uiergezwabber terug naar de melkstal. Onderweg loeien ze- vrouwen ondereen- gezellig wat af. Ze zijn op weg naar hun enig genot: het vacuüm dat hun fierheid mechanisch leegzuigt. Misschien wel hetzelfde gevoel als eindelijk kunnen plassen na een lange autorit.  Decompressie in al zijn vormen.
We staan als goede buren weleens te praten , de boer en ik. Hij heeft steeds een grassprietje in de mondhoek en hij houdt een stok met koperkleurig handvat, het werkinstrument van de fokker, achter de rug.
Hij vertelt over Arthur, de oude stier die in een aanpalende weide bedaard en rustig herkauwend naar al die mooie koetjes ligt te kijken. " Vroeger", zegt de boer, "vroeger was Arthur zo erg potent dat hij soms oude koeien uit de gracht durfde halen."
De boer en Arthur zijn maten, compagnons de route.. De boer voerde indertijd Arthur in de beestenwagen naar de boerderijen waar enkele koeien stonden te wachten om te worden bevrucht, '"Gedekt", zegt de boer, of "bediend".). Ik zeg dat hij daardoor eigenlijk de kat bij de melk zette en zo, geinend en grappend praten we nog wat verder.

Men vertelt  in het dorpscafé, waar men aan de toog veelvuldig oude koeien uit de gracht haalt, dat, terwijl Arthur zijn werk deed en letterlijk en figuurlijk zaad in het bakje bracht, de boer zich wel eens placht te "onderhouden" met de boerin.
Ik ga er wel eens heen, naar dat café. Om in de landelijke sfeer te blijven vertelde ik er aan mijn tooggebuur dat mijn verrekt potente haan deze morgen weggevlogen is om in de supermarkt naar de naakte kippetjes te gaan kijken. 
Vertelseltjes van het platte land...  

donderdag 25 augustus 2011

Beklemming






Het is mij opgevallen dat er in dit huis
geen uitgang is. Zoekend naar tenminste vensters
dwaal ik door het feest.
De heer des huizes is van hout.
Hij kan daar niets aan doen maar
zo ontwijken toch de vele prachtige dames hem.
Er zijn ook bedienden met sluimerende wijnen.
Er zijn ook danseressen.
En sluwe sferen achter de gordijnen.
Maar geen uitgang. –



Frank Koenegracht - Uit: De verdwijning van Leiden (De Bezige Bij, 1989)

dinsdag 23 augustus 2011

Euthanasia, de vroedvrouw van de Dood

Ik vemeldde dat ik gisteren een ontmoeting had met een oude bekende. Deze vriendelijke man is psycholoog met bijzondere belangstelling voor zelfmoord preventie en alles wat met het levenseinde te maken heeft.
Ik stuurde hem volgende mail:

Het was fijn je gisteren te ontmoeten. Wat later zag ik nog je ma en pa op de tribune. Ik had ze lang niet meer gezien maar herkende hen meteen. Wens je broer proficiat met zijn prestatie. Dit was goed werk en ik denk dat ze hem bij Club heel goed hadden kunnen gebruiken.

Je zei me dat je werkt rond zelfmoordpreventie. Ik had je willen iets vragen rond vrijwillige levensbeëindiging.
Ik blijf me verliezen in al de regels en formaliteiten die ontstaan zijn na de acceptatie dat euthanasie mogelijk moet zijn. Zelfs onze huisarts houdt zich op de vlakte en vindt het volgens mij niet nodig om daarover te praten.
Heb jij vanuit je beroepsbezigheden daar beter zicht op ? Bestaat er een brochure of synthese waar alle punten en komma's instaan ?
Je zou me plezier doen me die eventuele zaken toe te sturen of me een link te bezorgen naar de nodige informatie. Voor mezelf zou ik daar zo vlug mogelijk klaarheid willen in scheppen.
Ik hoop dat dit voor jou niet te veel werk is en ben blij dat ik je dat kan vragen.


Hartelijke groet en tot ziens,

Ik kreeg direct antwoord en wil het met jullie delen:


Ook fijn je nog even te zien, was idd lang geleden hé.

Wat je vraag betreft, dit zijn enkele links:

en verder kan je met deze vragen altijd terecht bij de Leiflijn:
en telefoonnummer waar je anoniem terecht kan: 078 15 11 55

Ik weet niet of je hier mee verder kan? Anders geef je maar een seintje!

Groetjes en tot nog eens!

Twee traantjes

Gisterenavond nog late oproep om een dringende zending naar Paal te brengen om er paal en perk te stellen aan een dreigend tekort.
Geen probleem, graag gedaan, vooral in het gezelschap van drie opmerkelijke dames. B, gehuld in zachte patchouli geur, rood-wit wijd uitvallend bolletjeskleed en goed humeur, Klara op de radio en op de hoek van de voorruit mijn high tech vrouwenstem, polyglot op aanvraag, geest- uit- de- fles reisgezellin, hulp bij veel splitsingen, richtinggeefster aan de man in nood.
Heel druk op de N49, enkele cowboys die in veel te dure wagens en veel te snel (time is money) van Knokke naar Antwerpen rijden.
Tijdens het nieuwsbericht van 18 uur op Klara kraait krijgsheer Crembo,  triomfantelijk  uitvoerder van Gods werk op aarde, wraakengel van de demokratie, notoir vazal van de amerikaanse imperialisten. Sinds de start van de militaire operaties in Libië in maart hebben de Belgische F-16's er al 365 bommen gegooid, zegt de  tellende bolleboos. Op de prikklok in zijn universeel kantoor hebben de piloten 1880 vlieguren laten registreren. Muammar Kadhafi staat op het punt te vallen en het aandeel van onze Aalterse atleet hierin valt  niet te onderschatten. 
Is zijn heilige taak daarmee afgerond ?
Ten dele zegt Cremke, ten dele, en hij hoopt, zegt hij, nog een rol te kunnen spelen in het post- Kadhafi tijdperk.
Wat een held.
De interventie heeft 25 miljoen euro gekost. Peanuts voor deze monky.

Nationale Frank voorspelt en waarschuwt voor hevig onweer in de Kempen en in Limburg, ons reisdoel. We zien wel.

Het wegenbulletin is opvallend lang. Overal worden files aangekondigd.
Stilstaand verkeer op de ring van Antwerpen, wachttijd minstens een half uur. (Ik ontwijk het, ondanks het protest van de GPS dame, door de Waaslandtunnel te nemen en dwars door de stad via Kipdorp, de Carnotstraat en de Turnhoutse steenweg naar de oprit Borgerhout te rijden. Geklaard in een kwartier.)
Werken in Wommelgem, file , niets aan te doen
Werken in Ranst, file , niets aan te doen.
Wel veel tijd om wat bij te praten over de voorbije dagen. B deed drie opeenvolgende nachtdiensten en dan zien we elkaar minder dan anders. Ik doe Haar het relaas van mijn zondagnamiddag uitstap naar W waar de plaatselijke voetbalclub het grote Club Brugge ontving. In de marge van de wedstrijd ontmoet ik een oude bekende, ex voetblaller, broer van de aanvoerder van Zulte -Waregem ( Wat een naam!. Zoiets als Parijs- Roubaix, Milaan - San Remo, allemaal mooi..., maar Zulte-Waregem !!! Het vloekt, het bekt niet goed, de kleuren op de truitjes passen niet. Dat vindt ook de (halfblinde) harde supporterkern en ze ontvouwen een tifo waarop staat : "Wij zijn den Essevee".) Oorverdovend geknal van vuurwerk bij klaarlichte dag tijdens de intrede der gladiatoren. De stadionspeaker raakt over zijn toeren en schreeuwt de namen van de geselecteerde spelers door de luidsprekers. We zitten te dicht bij de geluidsbron. Ik moet mijn oren dichtduwen.
De wedstrijd is niet hartverwarmend, de teams nemen elk een helft voor hun rekening en delen logisch de punten.
Achteraf word ik samen met H harteliijk ontvangen door onze vriendin, toneeldiva C. Ook F ( vrouw van H, en lieve vriendin van mij ) vervoegt ons wanneer we samen naar het Chinees restaurant trekken. Plaats is er genoeg, we bevolken als enigen het eethuis. Vriendelijke ontvangst, lekkere en overvloedige rijsttafel voor 4 en een prettige sfeer aan tafel. Aanrader.
Vrolijk pratend zijn we ondertussen toch op tijd bij ons reisdoel. De magazijnier ontvangst onze zending: 4000 kortingsbonnen die nog deze nacht moeten worden ingevoerd in een regionale editie van een reklameblad.
Tijd genoeg nu, we proberen altijd het aangename aan het nuttige te paren en we zoeken in het rustige Tessenderlo een brasserie waar we ons avondmaal nemen. B eet ribbetjes ("goed gekruid ", zegt Ze) , ik neem een spaghetti Bolognese ( "heel gewoon", hoor ik me zeggen, " wat zurige saus uit het bokaaltje").
De weg terug loopt lange tijd naast het Alberkanaal.
   -Vraag:  "Waar loopt het Albertkanaal?"
   - Antwoord :  "In Paola's broek". 
 Vieze oude mop.
De avond is gevallen. Het is rustig op de pas vernieuwde stroken van de  E313.
Zij in de armen van Morpheus.
Honderd per uur toegelaten in de Kennedytunnel.
Klara speelt Continuo en, na 23 uur, jazz.
De high tech dame is overgeschakeld op nachtkleur.
We komen thuis. Er staat 295 km op de teller.
Dan maakt Zij voor mij een heerlijke kop chocolademelk met twee traantjes Cognac.

" Om lekker te slapen", zingt Ze.

zondag 21 augustus 2011

Aimez-vous Brahms ?

Gisterenavond laat, dank zij de high-definition TV uitzending, een prima enkele ( B deed de nachtshift in seniorie Bizet in Anderlecht)  plaats ingenomen in de Royal Albert Hall in Londen voor een Promsconcert met werk van Johannes Brahms. Geweldige BBC registratie met ontelbare camerastandpunten, perfecte klank en een indrukwekkend menselijk decor.
Het kamerorkest van de Europese Unie, één van de beste orkesten ter wereld, speelde er onder leiding van de Nederlandse dirigent Bernard Haitink en met de virtuoze Duits- Canadese- Amerikaan Emanuel Ax als solist het tweede pianoconcerto van Brahms.
Mensen toch, mensen toch, wat mooi!. Superromantiek en een subliem met het orkest communicerende solist die zijn piano liet hameren, strelen, zingen en wenen. Ax was goddelijk en aanstekelijk. Het orkest werd tot dezelfde status gedwongen door de met vaste zekerheid en zonder pathos dirigerende Haitink (wat is die oud geworden), de ogen soms priemend naar een orkestlid, meestal echter gezwollen- geloken in een gelouterd aangezicht . Hij stond er als een kapitein op de voorplecht de golven van strijkstokken te trotseren en ontlokte aan de muziekzee de wonderlijkste klanken. Vooral de hoorns (6!) imponeerden. 
Zelden een klatering van applaus gehoord als gisteren na de laatste klanken van het magistrale concerto. Iedereen in verering recht. Luid bravogeroep voor een ontroerde solist en dirigent die het orkest , en elk deel ervan apart, in de hulde betrokken.

Tijdens de pauze toonde de BBC een in Wenen gemaakte speurtocht naar het leven van de notoire hoerenloper en levensgenieter Brahms, die zich thuis voelde in de wereld van vrouwen, maar net die ene niet kon krijgen waarvoor zijn hart in brand stond. Zij, Clara, was de vrouw van zijn collega en vriend, de gekgeworden Schumann. Verder nog fragmenten uit de verfilming van Aimez - vous Brahms van Françoise Sagan en stemmige beelden van het Zentralfriedhof Wien, waar Brahms begraven ligt naast Beethoven, Schubert en Johann Strauss junior. (Ooit schreef Brahms onder de partituur van Johan Strauss' " An der schönen blauen Donau" : "Ik wenste dat Johannes Brahms dit had geschreven.)

Na de pauze nog kippenvel bij de in mineur toon gecomponeerde vierde symfonie van de grote romantische meester. Weer dat schitterend spelende kamerorkest, weer die sublieme dirigent, weer die imponerende blazers.

Totaal van slag gaan slapen.

zaterdag 20 augustus 2011

Dank je, Leonard.

Na een lange, geslaagde BBQ met B, C en S zit ik in de zon aan de vijver. Ik neem het  "Dagboek van een Dichter" van  Leonard Nolens en lees fragmenten uit zijn introspectie, zijn genadeloos ontleden van zijn eigen emoties, en vind er soms de essentie van wat ik denk of dacht op sommige momenten van mijn eigen leven.
Ik ben bang om zo direct over mezelf of over mijn omgeving te schrijven ( op wiens zere tenen trap ik het eerst ?) en weet dat ik op verre na niet de techniek, het kunstzinnige, de woordbeheersing bezit van deze grote dichter. Daarom neem ik de vrijheid om één fragment uit zijn dagboek (weliswaar niet letterlijk, maar in eigen bewerking en interpretatie) over te nemen.

Hij schrijft op bladzijde 130 en volgende ongeveer dit: -  Een reëel en  tamelijk recent gevoel van eigenwaarde vergroot mijn wrang gevoel tegenover sommige mensen die mij vroeger hebben vernederd. Spanningen, misverstanden en ruzies waren vroeger, volgens hen, haast  automatisch het gevolg van  mijn zogenaamd onbegrip, onverdraagzaamheid en gebrekkig aanpassingsvermogen. 
Naarmate mijn leven vordert ( 'de handdruk van de tijd' zegt Claus), naarmate ik iets sterker sta en wat zelfverzekerder reageer op mijn omgeving durf ik ook de fouten van de anderen te herkennen en in te zien. Eindelijk steek ik niet meer de kop in het zand, steek ik niet meer automatisch de hand in eigen boezem, sla ik niet meer direct een mea culpa.
Nu probeer ik meer van me af te bijten.
Voorbije pijnlijke situaties komen me voor de geest en ik denk nu te weten hoe ik toen had moeten reageren. Te laat, maar toch.
Nu weet ik welke woorden ik had moeten gebruiken om hen eindelijk op hun plaats te zetten, maar ik durf ze eigenlijk niet uit te spreken omdat ik besef hoe die hen zouden treffen : als een mes, als een kogel.
Ik ken mijn nu verbale kracht.
Mijn mond zou gif kunnen spuwen genoeg om...
Daarom zwijg ik, omdat ik weet dat ze intellectueel en professioneel mijn mindere zijn en waren, en precies daarom, omwille van hun frustraties, het recht meenden te hebben mij aan en af te blaffen.-

 

Ik sla het dagboek terug dicht en zal het blijven gebruiken en lezen als een bijbel.
Het weegt soms te zwaar om meerder bladzijden tot mij te nemen zonder pijnlijk getroffen te worden door gelijkenissen in gevoelens en het bijgaande besef van onvermogen om die zelf en waardig te formuleren.

Dank je Leonard.

Idioot

De zee is idioot
wat water en een boot 
en later
een boot in het water
De zee is idioot
een boot en water
en later
het water in de boot  


Gehoord deze middag in het programma van Pat Donnez op Klara

vrijdag 19 augustus 2011

Goudmeisje

Lieve Goldy,

Je hebt méér gedaan dan alleen mijn blog bekeken. Je bent mijn eerste volger en je hebt een mooie oefening gedaan in begrijpend lezen en een greep gedaan naar de verborgen items in de blog.
Ik ben daar zeer blij mee!
Je schrijft dat je jaloers bent (stiekem) op de vormgeving, de lay out. Niet nodig hoor, de lay out is echt niet moeilijk. Op de takenbalk zie je staan "ontwerpen". Wanneer je die functie aanklikt zie je telkens mogelijke bewerkingen. Je kan er foto's mee uit je archief halen of van het web. De achtergronden die mogelijk zijn worden ook aangegeven, je kan de kleur bepalen enzovoort. Probeer het maar eens uit als je wat tijd hebt, het is echt niet zo moeilijk. .
Het werk van Hugo Claus .... Je merkt direkt, zeg je, dat ik een fan ben.
Zijn poëzie is mij in de loop van vele jaren zo eigen geworden dat er geen dag voorbij gaat zonder dat ik mij een gedicht of vers voor de geest haal. Zijn Verzamelde Gedichten, het dikke blauwe boek ligt op het tafeltje naast mijn zetel en als we op reis gaan is er altijd wel een plaatsje waar het in past. Lang geleden handtekende hij voor mij zijn eerste verzamelbundel. 
Mijn nick-name , ingewijde, is geïnspireerd door het eerste vers in het eerste gedicht van zijn beste cyclus "De Oostakkerse Gedichten", die hij rond zijn 20 ste jaar schreef.
Ongelofelijk geniaal : " de ingewijde heeft geen lippen, de kraamvrouw zwijgt / De kwalen der kinderen en kwalen alleen openbaren / wat in het vel der ouders is gekanteld ...
Zoek het maar eens op, en indien je het niet vindt dan bezorg ik het je wel, langs deze weg.
Jouw opmerking over specialisatie is mooi. Het tegenovergestelde van specialisatie is veelzijdigheid , en dat wordt in het citaat van Heinlein wel benadrukt. Gelukkig hebben de meeste mensen veel kwaliteiten, verschillende gaven en daar bovenop nog iets dat ze heel goed kunnen, en dat noemt men dan teredht specialisatie.
Specialisatie naast veelzijdigheid is toch ieders droom ?
Ik ben blij dat ik achter de vorige zin een vraagteken kon plaatsen. Dat is, zoals je opmerkte, de bijbedoeling van de blog. Wat nadenken, wat vragen stellen, antwoorden aan de lezer laten, een discussie voeren en zoals ik nu doe met heel veel plezier antwoorden op je lieve brief.
De "Geschiedenis " heb je niet goed begrepen. Het gaat hier niet over de Watergate affaire, die Nixon's kop gekost heeft, maar over de ontkoppeling van de amerikaanse ( ik schrijf met opzet geen hoofdletter) dollar van de gouddekking, die gelijk welke munt vroeger had. Tot wat dit besluit heeft geleid zie je op heden vertaald in beurscrashes, de muntontwaarding en de dreigende recessie die de wereld boven het hoofd hangt. Er dreigt een hyperinflatie, waarbij alles veel duurder wordt en die onze huidige levensstandaard wel eens een grote knauw zou kunnen geven. Ik blijf het met belangstelling volgen. Gisteren was er op de amerikaanse zakenzender CNBC een ongeziene scheldpartij. De ene  analist had enkele  maanden geleden het grote publiek bankaandelen aangeraden, de andere stelde dat technologieaandelen beter waren. Beiden moesten gisteren hun wonden likken en konden meteen niet nalaten van elkaar nog eens toe te bijten en na te trappen.
Ondertussen stijgt de prijs van hetgeen Nixon verwierp, het goud ( werd een barbaars reliek genoemd) tot ongekende hoogten. Gisteren werd een all time high genoteerd. Ook zilver wordt duurder. Geld wordt bijgedrukt en is verworden tot een schuldbekentenis in plaats van werkelijk waarde te hebben. De edele metalen zijn niet onderhevig aan willekeurige vermenigvuldiging, zoals christus met de broden en de vissen deed en daarna als bisnummer nog water veranderde in wijn.  
Dat brengt ons bij jouw vraag of ik Chistelijk ben en die stel je aan de hand van "Eerwaarde, Zijn Heiligheid".
Ik las deze tekst enkele jaren geleden en werd getroffen door de kwade ondertoon van het schrijfsel ( de herhaling van het woord "nobody"). Het zich "eer waardig " noemen is niet de taak van de aan iedere andere gelijkende mens. Iedereen moet gelijk zijn, en in die christelijke waarde kan ik mij wel vinden. In het in de rand van het verschijnsel Christus opgerichte instituut "kerk" heb ik helemaal geen zin. Het instituut is door de kruistochten en de inquisitie de grootste oorlogsmisdadigers-  en moordenaarsbende uit de geschiedenis. Hitler, Stalin en Atilla de Hun werden met veel bravoure geklopt.
Dat het instituut nu verworden is tot een machteloze, tandenloze en belachelijke bende senielen stelt me gerust. 
Is hun vergaan en de vele lege plaatsen in de kerken niet het bewijs van het bestaan van de goedwillende god?
Nu heb ik mijn tweede vraagteken kunnen plaatsen. Dat is dank zij jou en je gewaardeerde opmerkingen op de blog.
.
Ik groet je,Goldy, goudmeisje, en omhels je.

donderdag 18 augustus 2011

Straf

Vandaag op de voorpagina van HLN:
Vangheluwe blijft wellicht bisschop.
Alles wijst erop dat Roger Vangheluwe zijn bisschopstitel mag behouden. Rome heeft nog steeds geen beslissing genomen over zijn lot.  
Torfs vermoedt dat het stil zal blijven en dat onzen Roger niet zal worden terug geplaatst in de lekenstand.

Terug geplaatst ?
Leek als straf ?

Eerwaarde, Zijne Heiligheid..

Jesus asked no man to wear a crown and be called holy father.
No man can free himself from the devil, and no man can attain any holy state. Each man is equally facing the devil and the lord until they die. No man can advance to -reverend- and no man can attain a status of -most reverend- and no man can attain a status of -your eminence- and no man can attain the status of holy father.
The lord is one and the rest of us are all equal and cannot attain any advance. It is a gift, and not an elected position,
and is not a rank in some group.
Men can dress in fancy hats and yards of cloth.
It makes no difference.
Any man can do good in his moment to moment.
The pretence of attainment is a gift from the devil.
As Jesus
said:
Call no one father but your father in heaven.

I say amen to that.



Uit Gold disc. Forum op de dag van de dood van Johannes Paulus II

De rij achter de tweede muur

Hoe zou het nog zijn met  aars(t)bisschop Leonard? . 
Na zijn aanstelling als opvolger van de oogluikende Danneels en de daarna volgehouden, hardnnekkige conservatieve reflexies tijdens zijn getuigenis voor het comité dat de aantijgingen van pedofilie in de Kerk moest onderzoeken, hebben we niets meer van deze man gehoord of gezien.

Ligt hij incognito in de zon op het hete strand van  Benidorm?
Kan hij zich moeilijk verplaatsen wegens veelvuldig moeten plassen of beginnende incontinentie?
Staat zijn auto in panne ?
Moet hij thuis blijven van zijn huishoudster?

De laatste keer dat ik hem op televisie zag had ik stellig de indruk dat ik hem dwars door het scherm kon ruiken. Diezelfde geur ( ongewassen, spruitjes, vuile sokken, verschaalde tabak, javelwater..) als die ik leerde kennen in het internaat van het college. We kregen er les van pastoors gekleed in lange zwarte pijen, dichtgemaakt met een schijnbaar oneindig aantal knopjes, een glimmende stola rond de buik. Bij plechtige gelegenheden en als het niet te hard waaide droegen zij een breedgerande zwarte hoed.
Cowboy's van het geloof, hoeders der zielen.
Zij waren het die ons begeleidden in de kennismaking met de woorden, de samenhang en de schoonheid in de geselecteerde en van "nihil obstat" en "imprimatur" voorziene literatuur. Zij hadden de controle over wat we mochten lezen. Elk boek dat we bijhadden in de schoolomgeving moest hen worden voorgelegd. Op een blaadje dat diende als bladwijzer moest hun handtekening prijken. Zij moesten inschatten of ons verstand groot genoeg was om deze geestelijke voeding tot ons te nemen. Verboden o.a. Walschap (  had het geloof afgezworen), Louis Paul Boon ( communist en viezen tist ), Claus ( zedenloos, ongrijpbaar, libertijn).
Laat dit nu degenen zijn die ik mateloos bewonderde en waarvan ik de verboden vruchten kon proeven dank zij een vrijdenkende onderwijzer die de gemeentelijke bibliotheek beheerde in een negorij in het zuiden van West-Vlaanderen. Gekafte boeken uit de laatste rij achter de tweede muur waar je zonder toelating niet kwam en die je enkel thuis mocht lezen, waar er geen censuur was, maar waar men vreesde dat te veel lezen ging leiden tot een of andere ziekte, en argwaan opwekte omdat de lezer in de schaarse gesprekken met zijn omgeving al eens woorden gebruikte die zij niet kenden.
En je wèrd ziek, je begon af te wijken van de anderen wiens horizon niet verder lag dan de Kluisberg, de fabriek en de dagelijkse routine waarin ze zich goed voelden. 
De Grote Vervreemding was begonnen. Het Vrijdenken was ingezet.

Precies nu denk ik aan Léonard. Hij zou vele jaren geleden de pastoor geweest kunnen zijn die ons les gaf in literatuur. Hij zou een bijnaam gekregen hebben zoals alle andere leraars ( Kalkoen, De Stier, Bolleke, Nero)
Voor Léonard zou De Kei passend zijn. Léonard De Kei.
En terwijl De Kei ons inwijdt in de aliteratie met het vers uit Gezelle : " Het stafrijm is de steen waarop de stemme stapt" zou ik naar buiten loeren naar de lijster in de lindeboom en denken : "Kust mijn kloten, Kei! "

Geschiedenis

On August 15, 1971, exactly forty years ago this week, Richard Nixon closed the gold window and removed the last vestiges of restraint on politicians and central bankers. Politicians were free to make promises that couldn’t be kept to buy votes and central bankers were free to print fiat dollars and create inflation to support an ever growing warfare/welfare state

woensdag 17 augustus 2011

De gespecialiseerde vlieg

In HLN vandaag een artikel van Katrien De Meyer getiteld : Boeren klagen steeds sneller over het weer. Door specialisatie zijn ze veel afhankelijker van het weer. Een tuinbouwer wil ander weer dan een maïsteler.
"De boer" bestaat niet meer, elke landbouwer heeft zijn specialisatie.
Robert Heinlein was een Amerikaans science fiction schrijver. In elk van zijn werken komt de self- made, onafhankelijke man naar voor, die de staat niet nodig heeft en zelfs wantrouwt. De Amerikaanse held. Hij geloofde in de veelzijdigheid en het probleemoplossend vermogen van elk individu.
Hij schreef:

"A human being should be able to change a diaper, plan an invasion, butcher a hog, conn a ship, design a building, write a sonnet, balance accounts, build a wall, set a bone, comfort the dying, take orders, give orders, cooperate, act alone, solve equations, analyze a new problem, pitch manure, program a computer, cook a tasty meal, fight efficiently, die gallantly.
Specialization is for insects."

Wat is de specialisatie van een vlieg?




(Elk menselijk wezen zou in staat moeten zijn om een luier te vervangen, een invasie te plannen, een varken te slachten, een gebouw te ontwerpen, een sonnet te schrijven, de boekhouding te doen, een muur te bouwen, een gips te plaatsen, de zieken te verzorgen, bevelen te ontvangen, samen te werken, alleen te handelen, vergelijkingen op te lossen, problemen te analyseren, mest onder te spitten, een computer te programmeren, een smakelijke maaltijd te bereiden, efficiënt te vechten en galant te sterven.
Specialisatie is voor insecten.)


dinsdag 16 augustus 2011

De Merel

De huismerel heeft de rijpe druiven gevonden en pikt één voor één de blauwe bessen mee. Ongegeneerd is hij. In het voorjaar zagen we hem regelmatig komen aanvliegen om te kijken of er nog wat te eten viel rond de vijver. Hij viste een korst brood uit het water of at het bolletjesvoer voor de goudvissen.
Merels ruimen op.

Vandaag voor het eerst na het verlof weer geholpen in het vervoersbedrijfje van S. Zeven grote dozen ringmappen leveren in het administratieve hoofdkwartier van Roche in Anderlecht.
Ieder bedrijf van ietwat omvang wordt tegenwoordig bewaakt door veiligheidsagenten. Keurig in het uniform zat een wat oudere man achter een groot bureel op de receptie. Blijkbaar was hij ook telefonist en beheerder van de goederen van het magazijn. Meervoudige taken voor uitgerangeerde mensen. De stress stond op zijn aangezicht te lezen.
De E 40 was eens te meer een ramp. File van Drongen tot Aalter. Sluipweg genomen in Nevele.

Vanavond zijn we uitgenodigd in een Chinees wokrestaurant in Beernem. Viering van de 27 zomers van M.
Dat hij lang moge leven !

Het wokrestaurant is de hoorn des overvloeds. Alle lekkers ligt op grote toonbanken uitgestald. Voor de all in prijs mag je zoveel eten als je kan, denkend aan die andere hoorn in Somalië en de vluchtelingenkampen...
Wat zou er gebeuren als je hier honderd echt hongerigen zou binnen laten ?
Zou er nog iets over blijven voor de huismerel of ruimen de uitgemergelde zwartjes alles op ?
De zwarte merel...

Startpijn

Toch blij dat ik ermee begonnen ben.
Meerdere keren denk ik: dit moet ik opschrijven, gewoon om het later nog eens te lezen, nog eens het momentum van iets treffends, maar te vluchtig, voor de geest kunnen halen.

Zo bijvoorbeeld : de zachtheid van een lief gebaar. De wereld die nog steeds stil staat wanneer Zij in de wagen onverwacht en traag Haar hand op mijn dij legt.
Verbondenheid is tastbaar, intimiteit de reden van het bestaan.

Of werd zij zo aangegrepen door de liederen uit Winterreise die toen onze kleine ruimte vulden?




Der Lindenbaum uit Winterreise van Franz Schubert
http://www.youtube.com/watch?v=zC7gEVSgf9k&feature=related



                                                            Der Lindenbaum


Am Brunnen vor dem Tore
Da steht ein Lindenbaum
Ich träumt in seinem Schatten
So manchen süßen Traum
Ich schnitt in seine Rinde
so manches liebes Wort
Es zog in Freud und Leide
Zu ihm mich immer fort

Ich mußt auch heute wandern
Vorbei in tiefer Nacht
Da hab ich noch im Dunkel
Die Augen zugemacht
Und seine Zweige rauschten
Als riefen sie mir zu:
"Komm her zu mir, Geselle
 Hier findst du deine Ruh

Die kalten Winde bliesen
Mir grad ins Angesicht
Der Hut flog mir vom Kopfe
Ich wendete mich nicht
Nun bin ich manche Stunde
Entfernt von diesem Ort
Und immer hör ich's rauschen:
"Du fändest Ruhe dort ".
Wilhelm Müller, 1822 (1794-1827)

Ik heb de dieren te eten gegeven en de deuren van de stallen dichtgedaan.

Ik heb de dieren te eten gegeven en de deuren van de stallen dichtgedaan

Vandaag speelt dit vers van Hugo Claus al de hele dag in mijn hoofd. Het zou een uitspraak zijn van Roger Raveel toen Claus bij hem op bezoek was.

Het nodige is gedaan en de dag is ten einde.

Hoe veel mooier en rustgevender kan één zin zijn ?