Cloaca

Eigenlijk had ik al meteen toen ik  er was komen  wonen aan deze stad een hekel gekregen, vooral op zonnige dagen, wanneer toeristen en koopvee en lanterfanters en lotuseters me overal in de weg liepen en me dwongen mijn tred aan te  passen aan hun dommelige tempo. De ijsjes of wafels of broodjes die ik ze zag eten, de drankjes die ik ze zag drinken, deden mijn gedachten onweerstaanbaar uitgaan naar de riolen die gevuld waren met het afval dat ze produceerden. Hoe voller de straten en terrasjes, hoe sterker ik moest denken aan de cloaca onder onze voeten. Ik liep ogenschijnlijk over de stoep, maar in het diepst van mijn gedachten waadde ik door de stront. Gaandeweg raakte ik gewend aan de drukte en nam dit dwangbeeld in kracht af. Maar nu kwam het weer naar boven, opdringeriger dan ooit. En in het walgelijke ondergrondse dat het me voorspiegelde, en dat me soms bijna werkelijk deed kokhalzen, zo concreet was de voorstelling, zag ik het ware lichaam van de stad, meer dan in haar eindeloos opgelapte bovenbouw en de schone schijn en het opgekropte geweld van haar krioelende zielen.



Uit: De maagd Marino
Yves Petry
De Bezige Bij Amsterdam

Nippen en proeven

De kneedbare warmte: de oneindige smedigheid van de binnenkant van de bovendijen die noodde tot strelen of bijten, tot een extreme reactie, niks matigs. Wanneer neus en mond de labia naderden kwam een donker lijfswarmte de toenadering  tegemoet stralen; de blik van de vrouw, die steunde op de ellebogen en haar handen tegen haar lendenen hield, van haar venushil naar het vorsend gezicht, ze schatte het moment in wanneer ze haar vingers, alle tien, op het hoofd van de kelkpuurder kon leggen- de geur was afhankelijk- maar laten we niet op zulke zaken vooruitlopen.
We willen nu alleen nog toevoegen dat de vrouw zo glimlachte en keek alsof ze wist wat er genipt en geproefd zou worden, omdat ze de smaak kende en uiteraard en ook alsof ze nieuwsgierig was naar wat  de reactie zou zijn bij de eerste proeve- en nieuwsgierig was ze. Het is niet voor niks dat ze na afloop gekust wilde worden. Of de afloop orgastisch was of niet was niet van belang, het ging erom dat ze de droesem van haar onstervende libido op de lippen en rondom de mond van hem wilde proeven, vandaar dat ze hem ook bij de polsen vastpakte  en noordwaarts trok: zo kreeg hij geen kans om het vocht met zijn hand af te vegen. Of ze vatte zijn gezicht als een kruik stevig vast zodat hij niet onder smerende kussen op haar buik of boezem de mond kon drogen.


Uit "Meriswin"
Hafid Bouazza
Prometheus Amsterdam

Levercirrhose

De andere stamgast was een pimpelaar die de mascotte is van elke kroeg in elke stad in elk werelddeel en wellicht daarbuiten: een voorovergebogen drankslurper die met droeve ogen de wanhoop nooit opgaf ooit de gehallucineerde runen in het hout van de toog te ontcijferen en die met zijn hangende neus  verontrustend veel op de tap begon te lijken. Zijn oogleden overhuifden zijn bleke ogen, zo ver dat de onderste leden enkele wallen naar beneden waren gestapt om nog iets van levenslicht op te vangen: de moeite die zij zich getroostten was te zien in de rode randen en aders die alarm sloegen maar niet gehoord werden. Voorhoofdrimpels hingen er ook bij. Zijn buik hing ook. Zijn geest hing in zijn mondhoeken. Geen halitose kwam uit zijn neusgaten en mond - er was geen gehenna van bacteriën daar. Gelukzaligheid tolde in zijn hoofd.
Maar zijn lever -ah! zijn lever was een waar meesterwerk. De geheimen die alcohol daarin verborg! Langzaam stikte de drank zijn dode leverweefsel dicht met littekens om de geheimen  en cryptogrammen van begeerte en wijsheden erin te bewaren en verbergen. Met ware kunstnijverheid moesten de gave cellen vernietigd worden om dit secure maar noodzakelijke werk vol te houden en te voltooien. Gal en andere sappen moesten via omwegen een doorgang vinden omdat deze werkplek verboden terrein was geworden - een  waar heiligdom. De alvleesklier was buiten werking gesteld, deze gaf enkel narigheid.


Uit " Meriswin"
Hafid Bouazza
Prometheus Amsterdam