Nooit hetzelfde

Ach, het is waar, u bent nog jong en in de kracht van uw leven, dus u begrijpt dit soort dingen misschien nog niet zo goed. Ik bedoel dit: wanneer iemand eenmaal een bepaalde leeftijd is gepasseerd, wordt zijn leven één aaneenschakeling van verliezen. Al de dingen die belangrijk waren in uw leven, zullen uit uw handen glippen en gaten achterlaten zoals bij een kam waaraan steeds meer tanden ontbreken. En wat u ervoor terugkrijgt, is de moeite van het oprapen niet waard. Lichaamskracht, hoop en dromen en idealen, overtuiging, de betekenis van het leven, mensen van wie je houdt misschien- al die dingen, het een na het ander, al die mensen, de een na de ander, zullen verdwijnen. Soms zult u de gelegenheid hebben nog afscheid van ze te nemen, soms zijn ze op een dag zonder enige waarschuwing opeens verdwenen. En als u ze eenmaal verloren hebt, krijgt u ze niet meer terug. En u kunt wel naar iets of iemand zoeken om hun plaats in te nemen, maar het is toch nooit hetzelfde. Nee, een mensenleven is hard, en de pijn soms ondraaglijk! U wordt binnenkort dertig. Dat is een leeftijd waarop u langzaam maar zeker het schemergebied van het leven zult betreden. Ik bedoel... U gaat nu de middelbare leeftijd tegemoet. Ook u zult langzamerhand wel bekend zijn met de pijnlijke gewaarwording iets verloren te hebben. Of vergis ik me?



Uit: 1Q84 tweede boek.
Haruki Marukami
Atlas Amsterdam Antwerpen

Een meedogenloos idee

( Aomame heeft zojuist het bericht ontvangen dat een zeer goede vriendin zich heeft verhangen na jarenlang door haar man te zijn misbruikt...)


Op dat ogenblik nam Aomame zich voor dat de man gestraft moest worden. Ze zou er koste wat het kost op toezien dat hij het eind van de wereld ervoer. Zo niet, dan kon je er zeker van zijn dat hij een volgende keer iemand anders op precies dezelfde manier zou behandelen.
Ongehaast, maar o zo zorgvuldig smeedde Aomame haar plan. Ze had al geleerd dat als je een scherpe naald onder een bepaalde hoek in een bepaald punt van de nek steekt, dit ogenblikkelijk de dood ten gevolg heeft. Natuurlijk was niemand tot zoiets in staat. Maar zij wel. Er was grote vaardigheid voor nodig om dat minuscule puntje in korte tijd te vinden, maar dat was een kwestie van oefenen. Ze moest ook een instrument in handen zien te krijgen dat voor dat doel geschikt was. Ze zocht het benodigde gereedschap bij elkaar en maakte daarmee - o, ze nam er de tijd voor !- een instrument dat eruitzag als een kleine, dunne ijspriem. Ze sleep de punt tot hij zo scherp en koud was als een meedogenloos idee. Daarmee oefende ze, op alle mogelijke manieren en met volledige concentratie. Pas toen ze helemaal tevreden was over haar kunnen, ging ze tot actie over. Zonder enige aarzeling, koel en precies, liet ze het Koninkrijk over het hoofd van de man neerkomen..toen het afgelopen was, zei ze zelfs een gebed. De woorden rolden als in reflex haar mond uit:

      Ons Heer in de hemelen, Uw Naam zij overal  geheiligd. Uw Koninkrijk  kome voor ons en voor onze kinderen. Vergeef ons onze talrijke zonden, en verleen Uw Zegen ook aan het kleinste stapje dat wij nemen. Amen.

Aomames regelmatige en onbedwingbare verlangen naar het lichaam van een man dateert vanaf dit ogenblik.




Uit: 1Q84 Boek een.
Haruki Marukami
Atlas Amsterdam, Antwerpen.

Zand in je schoenen.

Trouw en ontrouw zijn begrippen die er op een gegeven moment niet meer toe doen, of beter gezegd, het zijn begrippen die van betekenis veranderen. Wat je aan iemand bindt is niet langer zoiets dubieus als trouw. Wat je uiteindelijk aan elkaar bindt, is de negatieve vorm van liefde, dat je genoeg hebt van iemand, dat de ander weg moet, op moet rotten, dood moet, en dat die ander niet oprot en niet doodgaat. Een strafschop die je blijft nemen en die je blijft missen- en dat je daar wel om kunt lachen, om dat missen, dat is een voorwaarde om van de negatieve vorm van liefde te kunnen genieten.
Genoeg van elkaar hebben, is iets waar je jaren mee door kunt gaan, een heel leven lang als het moet.
Misschien moet je om echt te kunnen leven de controle opgeven. Maar ik kon de controle niet opgeven. Dat is de kern van het spel, ervoor zorgen dat niet jij maar de ander de controle verliest. Dat de ander opeens merkt dat de grond waarop hij staat drijfzand is.
Zoals je met een lens de achtergrond onscherp kunt draaien, zo kun je ervoor zorgen dat de realiteit van de ander langzaam onscherp wordt, korreliger, steeds korreliger, tot die korrels beloftes worden. Volg mij, dan lopen we samen naar het beloofde land. Je zult zand in je schoenen krijgen, maar ik zal je schoenen borstelen en je voeten schoonlikken.



Uit: Fantoompijn
Arnon Grünberg
Nijgh & Van Ditmar Amsterdam