Nylonkous

 

 

Als je deze herinnering tientallen jaren later na dit moment aan Yvonne zou vertellen, zou zij zich de gebeurtenissen ook herinneren? En zou haar de gang van zaken dan ook nog precies zo voor de geest staan als jij beweert dat jou de zaken voor de geest zijn blijven staan? Gemeenschappelijke, tot in details gelijkluidende herinneringen, zouden die bestaan?

Zou Yvonne na al die jaren nog weten dat haar ene nylonkous was afgezakt?

Toen ze van jou af was gekropen en weer wilde gaan staan, bleek je bezeerde voet, die nog een beetje bloedde, samen met haar voet in de boord van haar afgestroopte kous te zitten en had de rest van de kous zich op een gecompliceerde manier om haar en jou been gewikkeld. De worsteling om bevrijding die toen ontstond, waarbij werd gestompt en geduwd, het rode zweet droop in stralen van Yvonnes gezicht. Jouw krankzinnige angst, dat je eeuwigdurend aan haar vast zou blijven zitten, jouw been vergroeiend met het hare, jullie beiden in het vervolg rondstrompelend op een eigen en gedeelde voet.

Laatste beeld: Yvonne voor haar schaduw uit wegrennend met haar schoenen in haar hand, zonder nog een blik op jou te slaan of een woord tegen je te zeggen.

Hierna heb je haar nooit meer in levende lijve gezien, haar levend lijf ging tot je fantasie behoren. Aan haar ene voet sleept zij de nylonkous als een slangenhuid achter zich aan over een met kisten vol schelpen en goudschatten vol staande, horizontloze vlakte. Zij verdwijnt tegen het zonlicht in, als in een spiegel.

Jij steekt je hand in je broekspijp om te voelen of je pikje er nog is, of het nog stevig aan je vastzit en of het echt zo bespottelijk nietig is als Yvonne heeft gezegd.

Uit: De Zondvloed

Jeroen Brouwers

Atlas contact Amsterdam Antwerpen