Geween met de verkeerde tranen

Gedicht voor mezelf




Ik weet het, mensen, die ik heb bemind,

het was een straf mij lief te hebben.

Mijn vrouwen heb ik zelf ontvreemd,

mijn kinderen werden verre mensen

en mijn vrienden gingen spoorloos dood.



En toch, geloof mij, want ik heb het leven lief.

Ik heb het leven liever te verlaten levend,

als de grazende kudde omringd door de verte,

dan te verjaren in een prinsengraf,

waar ik mag staren naar mijn groot verleden,

verzwonden in de diepe grotten van de wolken.



Ik wil mezelf opnieuw gastvrij ontvangen

in een huis dat glimlacht van muziek

of in een tuin bevloeid door zuiver meisjeswater,

ver weg van het geween met de verkeerde tranen,

ver weg van het verdriet en van de regenzee.



Uit: Welkom in mijn onderwereld
Paul Snoek