Klein meisje

 

Vlak onder haar linkerborst heeft ze een moedervlek (of een wrat, ik ben geen dermatoloog). Als je haar daar aanraakt, de plek kust of er met je tong aan likt, voelt ze het niet, denk ik.

Haar borsten zijn groter dan die van Hélène. Minder stevig. En ze hebben ook een heel andere vorm. Appels en peren.

Als ze geen kleren aanheeft zie je dat ze helemaal niet zo slank is als ze altijd leek. Als ze op haar rug ligt, is er een heuveltje met in het midden de navel. Toen ik er met mijn tong in ging lachte ze. “ Hoe wist je dat dit mijn gevoeligste plekje is”, vroeg ze.

Een vrouw voor het eerst naakt zien, dat is net als je voor het eerst een boek openslaat. Als het je aanstaat, lees je veel te haastig, wil je per se weten hoe het verder gaat. En dan ben je veel te vlug bij het laatste hoofdstuk. Ik zou Maja nog een keer willen lezen, heel langzaam, van de eerste tot de laatste bladzijde. En dan nog eens en nog eens en nog eens.

Ze gebruikt geen parfum. Niets wat me is opgevallen. Er is alleen de geur van haar lichaam. Het haar onder haar oksels laat ze staan.

Verder is ze geschoren, wat ik eigenlijk wel wist, want ze heeft een tijdje geprobeerd Hélène ook zo ver te krijgen, maar het verraste me toch. Het ziet er op een vreemde manier kinderlijk uit, maar ook op een vreemde manier eerlijk. Alsof ze op een bepaald moment besloten heeft dat ze niets te verbergen heeft.

Haar benen zijn niet helemaal recht. Als ze ze strekt zit er tussen haar benen een holte en dat heeft - ik weet niet hoe ik op dat woord kom, maar het voelt goed-, dat heeft iets aandoenlijks.

Ik ben blij dat ze geen volmaakte schoonheid is, dat had me misschien afgeschrikt. (Waarom eigenlijk? )

Op het hoogtepunt was haar stem heel hoog, als die van een klein meisje. “ja, ja, ja,” zei ze. Ik vind onze stemmen bij elkaar passen.

Wij passen bij elkaar.

Uit: ANDERSEN

Charles Lewinsky

Uitgeverij Atlas contact Antwerpen/ Amsterdam