Trouwfoto

 Van mijn ouders bestond één enkele bruidsfoto. Hij stond op het dressoir in een schildpadlijst waar een hoekje van af was, en ik kan hem nog tot in detail beschrijven. Zoals je een tekst die je duizend keer hebt gelezen tenslotte uit het hoofd kunt opzeggen.

  De foto is slecht belicht. De ene helft van mijn vaders gezicht is donker. Ze konden zich zeker geen betere fotograaf veroorloven of in het boerengat waar ze woonden was geen betere.

  Mijn vader staat kaarsrecht met zijn armen tegen het lichaam, zoals in het leger. Alleen de voeten niet parallel, Een staat er in een hoek, zoals bij een balletdanser in de tweede rij die nog steeds op zijn beurt wacht, terwijl de anderen al hun solo dansen. Hij heeft iets lichts in zijn handen dat niet goed te herkennen is. Misschien een zakdoek. Ik heb hem gevraagd wat het was maar hij wist het niet meer.

  Op de foto is hij dunner dan ik hem later heb gekend. Zijn snor minder ruig. Een bloemtakje op zijn revers. Mijn moeder heeft een boeket in haar hand.

  Thuis hadden we zelden bloemen.

  Ze zit naast hem in een witte jurk. De sluier zit vast aan een soort kroontje. Toen ik klein was vertelde ze me altijd dat ze eigenlijk een prinses was. Maar het kroontje was maar geleend. In haar dorp gaf de ene bruid het door aan de volgende.

  Haar linkerhand verdwijnt achter papa’s rug. Ik denk niet dat ze hem vasthoudt, dat was niets voor hen. Vermoedelijk had ze haar hand op een tafel gelegd. Op de rechterkant van de foto is het andere uiteinde daarvan nog te zien. De fotograaf zal haar zo hebben laten poseren.

  Ze kijkt niet naar hem.  

 Op de achtergrond een in plooien afhangend gordijn met een bloemenornament. Een slecht geschilderde decoratie.

  Mijn moeder en mijn vader zien er op de foto niet gelukkig uit. Misschien kwam dat doordat je toen voor een foto zo lang stil moest zitten.

  Misschien ook niet.

Uit: ANDERSEN

Charles Lewinsky

Atlas contact Amsterdam/ Antwerpen