De geur van een vrouw

Voor mij was het grensgebied tussen droom en werkelijkheid zeer vaag en zelfs in mijn prille tienerjaren, waarin verlangen toch snel oplaait, vond ik mooie meisjes niet onweerstaanbaar.
Wat mij aantrok was niet het soort uiterlijke schoonheid dat valt te kwantificeren of te veralgemeniseren, maar iets veel absoluters dat dieper zit. Zoals sommige mensen heimelijk genieten van zware regen, aardbevingen of onweer, zo hield ik sterk van iets heimelijks dat het andere geslacht naar mij uitzond. Laten we het absorptiekracht noemen. Een kracht die iemand, of hij wil of niet, aantrekt en opslurpt. 
Misschien is deze kracht het beste te vergelijken met parfum. Waarschijnlijk kan zelfs de geurmenger die het heeft samengesteld niet uitleggen waardoor het parfum zijn speciale kracht bezit. Het valt niet wetenschappelijk te ontleden. Maar ondanks de afwezigheid van een verklaring heeft een bepaalde combinatie van geuren een uitwerking op het andere geslacht als de geur van een bronstig beest. De ene geur zal misschien vijftig op de honderd mensen aantrekken. De andere geur trekt misschien vijftig andere mensen aan. Maar ook op deze wereld bestaan er uitzonderlijke geuren die slechts twee of drie mensen enorm aantrekken. Ik beschikte over het vermogen deze uitzonderlijke geur al van verre te kunnen oppikken. Ik begreep dat de geur voor mij was voorbestemd. 
Op zo'n moment wil je naar het meisje toe gaan en haar zeggen dat je het weet. Dat misschien niemand anders het weet, maar jij wel.


Uit: Ten zuiden van de grens
Haruki Murakami
Atlas Antwerpen Amsterdam



 In "Ten zuiden van de grens" van Haruki Murakami wordt verwezen naar dit nummer van Duke Ellington. Dank zij het boek leerde ik dit stukje Jazz kennen.