Professor Wiskunde

 
In die tijd schoof Tineke, als ze samen in het bed lagen dat ze uit verliefdheid voor hen getimmerd had, nog wel eens een hand onder de elastiek van zijn pyjamabroek - voor hem het sein om over zijn algebra's te beginnen, over de glazen muur tussen hem en het bewijs waarnaar hij zocht, en hoe hij die wand aan scherven kon slaan, morgen, wanneer hij weer in zijn bureau aan de universiteit zat. En ja, hij voelde zich schuldig en onvolkomen. Maar Tineke scheen zijn uitvluchten te accepteren, ze volgde de buitengewone prestaties die hij leverde op de voet, ze scheen te geloven dat het ontwikkelen van genialiteit offers vereiste en misschien was ze al blij dat hij zich iedere avond tussen zeven en negen uitsloofde om een vader te zijn voor haar twee dochters.
Toen hij tegen zijn doorbraak aanleunde en geregeld op een luchtbed in zijn bureau sliep, was seks iets waarover ze spraken als over gras dat hoognodig gemaaid moest worden. En sinds een jaar of tien spraken ze nergens meer over. Het erotisch scenario was afgesteld. Ze respecteerden elkaars privacy. Ze kusten elkaars wang bij vertrek en thuiskomst.
Thuiskomen deed hij overigens nooit meer onaangekondigd of zachtjes als verrassing, sinds hij zonder het te willen gezien had dat Tineke in het bezit was van een apparaatje, een ding met de kleur van een oude draaischijftelefoon waaruit een ijzeren balkje stak met een hardrubberen kop erop die, als je de stekker in het stopcontact deed, hard en snel op en neer stampte, een krachtig, ratelend stampen was het. Een lawaaiig machientje waarmee je gemakkelijk walnoten zou kunnen pletten, maar dat zijn vrouw na een dag hard werken in de timmerwerkplaats, begreep hij toen het geluid hem op een middag naar de slaapkamer had gelokt, gebruikte om zichzelf te bevredigen.


Uit: Bonita Avenue
Peter Buwalda
2012 De Bezige Bij