De wonde

Dokter Jonkman vraagt of Carmen en ik samen het verband van de wond willen halen, in een kamertje in het ziekenhuis. Ik zeg dat ik dat wel wil.
Of ik er klaar voor ben, vraagt Carmen, voor ze haar bh uitdoet.
"Toe maar," zeg ik geruststellend. Ik durf bijna niet te kijken. Zo meteen gaat het gebeuren. Dan zie ik mijn vrouw met èèn borst.
Ze maakt de sluiting van haar bh los en laat de bandjes van haar schouders glijden. Ik haal zo onopvallend mogelijk heel diep adem.
Daar is het dan.
Het is verschrikkelijk. Naast haar ene vertrouwde, grote, o zo mooie borst is een plat vlak ontstaan met een groot stuk verband er op. Het is zoals ik dacht dat een plat vlak er zou uitzien, maar ik schrik er van om het op de borstkas van mijn vrouw te zien. Grote borsten zijn prachtig, een vrouwenlichaam met èèn grote borst lijkt een sadistisch grapje van de Schepper. Ik kijk vrij lang, enerzijds omdat ik Carmen niet de indruk wil geven dat ik niet durf kijken, anderzijds omdat ik blij ben dat ik haar zodoende niet in de ogen hoef te kijken.
Ik sta naast haar terwijl ze de plakband aan de randen van het verband losmaakt. Langzaam komt het verband los.
Wat eronder vandaan komt is vrouwonterend lelijk. Het is de grootste verminking die ik ooit live heb gezien. Een grote ritssluiting loopt van links naar rechts over haar borst. Wel tien, twaalf centimeter lang. Bij de hechtingen wordt de huid strak getrokken, waardoor er op sommige plaatsen plooien ontstaan, als het eerste borduurwerkje op de kleuterschool...


Uit: Komt een vrouw bij de dokter
Kluun
uitgeverij Podium Amsterdam