Bloeden

Onze huisarts moest een beetje lachen toen ik hem vroeg of hij mij een verwijskaart kon geven voor het ziekenhuis, want dat ik mijn baarmoeder wilde laten weghalen omdat ik er toch niets aan had. Ik wist zeker, zei ik tegen hem, dat ik nooit kinderen wilde krijgen, en omdat ik dat zo zeker wist, had het helemaal geen zin om iedere maand zo'n pijn te lijden. Het was helemaal niet erg om pijn te lijden als je wist waarvoor je het moest hebben, maar als je toch zo pertinent zeker wist dat je die baarmoeder nergens voor nodig had, ook niet voor later, dan kon je toch veel beter alles in een keer laten weghalen. Dan schiep je ook wat meer duidelijkheid voor jezelf omdat het dan weer beter klopte tussen iets wat je met je verstand wilde en hoe je lichaam zich gedroeg. Nu was ik iedere maand evenwel uit mijn gewone doen en minstens twee dagen helemaal uit de roulatie, omdat ik niet kon zitten, lopen of fietsen van de pijn en dat allen maar omdat mijn lichaam zonodig een ijzeren wet moest gehoorzamen, door zich steeds maar weer voor te bereiden op een gebeurtenis waarvan ik nooit wilde dat die zou plaatsvinden, nooit.
Het had geen enkel nut, zei ik. Bloeden was bij mij een farce.
" De menselijke natuur is egoïstisch," zei de dokter kalm. " Het bloed gaat zijn eigen weg."
Ik zei hem dat je je ook tegen de natuur kon verzetten en geen gehoor hoefde te geven aan de wetten van het bloed en dat je er dan beter aan doet om de zorg op te nemen van zo'n kind dat toch eenmaal bestond en dat door de ouders verlaten was, dat je dan tenminste geen schuld had aan dat bestaan zelf en dat je vanaf dat moment het leven van zo'n kind alleen maar kon verrijken en dat, als het erom ging zelf voort te leven er nog wel andere manieren te verzinnen waren om jezelf ergens in op te slaan.
"Welke dan?" Vroeg de dokter rustig.
" Kunst bijvoorbeeld," antwoordde ik.
" Boeken en schilderijen zijn wel even iets anders dan levende wezens."
" Juist daarom. Die kan je dus ook niet ongelukkig maken."
" Hoe oud ben je nu?"
" Achttien."
De dokter schoof met de papieren die voor hem lagen. Het gevoel dat ik mijn eerste rechtszaak verloren had bekroop mij, en ik kon nauwelijks de concentratie opbrengen om naar zijn slotpleidooi te luisteren. Er was geen arts in Nederland te vinden die, zonder medische urgentie, een kerngezonde achttienjarige zou steriliseren. Het leven zou er voor mij binnen een paar jaar anders uitzien en hij gunde het me dat ik er nog een paar keer in mijn leven zou kunnen over twijfelen.
Enkele uren na het bezoek voelde ik pas enige opluchting, omdat ik geen operatie hoefde te ondergaan, maar pas in de namiddag ebde mijn woede helemaal weg, toen ik gebogen over mijn schrift de troost vond van een mooie formule en mijn baarmoeder omdoopte tot het orgaan van mijn twijfel.


Uit: De Vriendschap
Connie Palmen
Prometheus