Samen

Samen bestaat niet, man. Ge hebt veel van die triestige koppels die zogezegd samen door het leven gaan, maar dat zit de godganse dag wat naar elkaar te loeren en zich te ergeren aan wat de ander doet, zijn adem piept en haar tieten ruiken muf en hij rinkelt te lang met zijn lepeltje in zijn koffie en zij laat gifwinden als zij in slaap gevallen is voor de televisie; ge zoudt verschieten als ge het aan de mensen gaat vragen, hoe groot de ergernis is tegenover de ander. Maar samen, hè, holala! Dat is het toverwoord : samen zijn ze vijftig jaar gelukkig, samen beleven ze hun oude dag, samen samen samen. Ik krijg daar kotsneigingen van.

Nee, man, dat proberen samen te zijn van mensen, dat is gewoon omdat ze het leven op zichzelf niet kunnen verdragen; omdat ze niet sterk genoeg zijn om hun schouders daaronder te zetten en dan maar denken : ik zet me naast deze of gene, dan gaat het gemakkelijker. Ze beseffen niet dat ze op die manier hun bestaan voor de ratten gooien. Reeds cirkelen de gieren en andere aaseters krijsend door de hoge lucht, als men een jongeling stralend van opluchting en anticipatie de kerkpoort door ziet komen met een jong wijf aan de arm. "Ik wil!" Schetteren ze zonder te begrijpen wat ze eigenlijk zeggen, ze schuiven de ringen over elkaars vingers als waren het ketens, en ze tekenen het register, niet beseffend dat ze daar hun eigen doodvonnis mee onderschrijven.

Is er ooit al eens iemand op het idee gekomen om op de kaft van dat boek te kijken? Staat daar niet op : "Terdoodveroordelingen", in plaats van "Huwelijken"? " Executies - derde graad : langzaam / tergend"?

Uit: Natte dozen

Marnix Peeters

De bezige bij