Onder de linden

All free men, wherever they may live, are citizens of Berlin, and, therefore, as a free man, I take pride in the words "Ich bin ein Berliner!"

John Fitzgerald Kennedy



Alhoewel de Ruschestrasse bijna 1 kilometer lang is en verschillende zijstraten heeft die allemaal volgebouwd zijn met minstens 5 verdiepingen tellende woonkazernes, zie je hier nauwelijks iemand op straat. Er klinkt geen muziek door de op een kleine kier staande ramen, er spelen geen kinderen op straat of in de plantsoenen. Op de parking van het Lidl warenhuis staan 6 wagens geparkeerd. Er hangt hier een doodse sfeer. Op onze wandeling naar het metrostation achter het Stasigebouw komen we welgeteld twee mensen tegen. Een forse man komt een gebouw uit samen met zijn Duitse herdershond. Hij kijkt ons niet aan en beantwoordt onze groet niet. Hij steekt haastig de straat over en laat zijn hond zijn behoefte doen in het parkje rechtover. We kruisen nog een oudere vrouw die een plastic zakje draagt waarin een bundel prei steekt. Zij schuifelt dicht tegen de gevels aan, ontwijkt onze blik en negeert onze groet. De Imbiss, een kleine barak waar men gebakken noedels met kip klaarmaakt en verkoopt, heeft geen klanten. Rechttegenover de Imbiss staat een vervallen soort tuinhuis met een verroest ijzeren tafeltje en drie stoelen naast de deur. Op en naast de tafel staan en liggen lege halfliter bierflessen en een halve kilo sigarettenpeuken. Blijkbaar is dit een restaurantje. Er wordt op een papier achter de gebarsten ruit aangekondigd dat vandaag de Soljanka maar 2 euro kost. ( Soljanka,- ik moest het opzoeken wegens nooit van gehoord- is een Oost -Europese zuur- pikante maaltijdsoep met augurk, tomaat, aardappelen en alle soorten worst en wat spek. )
In de metro staart iedereen voor zich uit. Er wordt niet gesproken.
Op de Alexanderplatz ("der Alex" zeggen de Berliners) nemen we een andere metrolijn die ons naar de Kochstrasse brengt waar we het Checkpoint Charlie willen bezoeken, de beruchte controlepost tussen de door Amerikanen gecontroleerde sektor van de stad en de Russische zone. Het oude plakkaat met opschrift in het Engels, het Russisch, het Frans en het Duits verwittigt dat je hier de Amerikaanse sektor verlaat, ... verliet.
Het checkpoint, midden de straat, werd ten behoeve van de toeristen opnieuw gebouwd. Achter een muurtje van zandzakjes staan twee, niet helemaal nuchtere Duitsers in Amerikaanse ersatz uniformen met de Stars en Stripes te zwaaien en gek te doen tegen enkele vrouwen uit een Japanees toeristengezelschap. Op het voetpad staat een exemplaar van de gekleurde medemens stukjes beton in plastic omhulsel te verkopen. Hij beweert bij hoog en bij laag dat het brokstukken van de Berlijnse muur zijn. De Jappen kopen. Ze fotograferen en filmen de ganse scène en poseren bij de "Amerikaanse soldaten". Het gaat er vrolijk aan toe op deze plaats die het einde van De Vrijheid was, maar verworden is tot een zielige commerciële spot in handen van een kwieke zakenman.
Van Checkpoint Charlie naar Unter den Linden is het twee metrostations ver. Deze imposante laan loopt van de Alexanderplatz tot aan de Brandenburger Tor, waarvan we silhouet in de verte zien staan. We hebben ons geïnstaleerd op het terras van een Italiaans restaurant, waar we wijn drinken en de passanten bekijken. Naast ons aan een tafel zit een groep tienermeisjes bij het voortdurend geluid van ringtonen te giechelen en te lachen. Ze hebben hun tassen met net aangekochte kleren en snuisterijen aan hun stoel gehangen. De meesten eten hun pizza uit de hand terwijl ze met de andere hand druk aan het SMS-en zijn. Misschien zijn ze wel langs deze weg met elkaar aan het kommunikeren. Het doet me denken aan het koppel in "Man bijt hond" dat in eigen huis met elkaar spreekt via E-mail.
Gelukkige wereld waarin we leven.
Gelukkige wereld waarin relatieonbekwaamheid en kontaktloosheid elektronisch worden gemaskeerd.
Gelukkig wereld waarin het noodzakelijk is dat je aan iedereen die het niet interesseert op je Facebookpagina kan melden dat je op dit eigenste moment een pizza zit te eten en dat het je smaakt.
Gelukkige wereld waarin je kan twitteren dat er veel volk rondloopt in de omgeving waar je smakelijk een pizza zit te eten.
Gelukkige wereld waarin de jeugd de geschiedenis niet meer kent en naar Berlijn komt om te shoppen.
We zien de bakvissen later op de dag terug tussen de betonnen graftomben in het Holocaust Mahnmal naast de Brandenburger Tor waar ze eerst in de rij hebben gestaan om een Starbucks koffie te bemachtigen. Daarna lopen ze tussen de grafstenen, gaan er kwetterend op liggen om te zonnen terwijl ze even SMS-en, blijkbaar niet gehinderd door enige kennis van de symboliek en de louterende betekenis van dit indrukwekkend memoriaal.

Unter den Linden loopt uit op de Pariser Platz aan de voet van de Brandenburger Tor, symbool van de Duitse eenheid. Hier sprak John Fitzgerald Kennedy zijn beroemde "Ich bin ein Berliner" uit. In een hoek van de Pariser platz, geprangd tussen de Franse ambassade en de Starbucks ligt het Kennedymuseum. Aan de andere kant van het plein staan het Adlon hotel en de Amerikaanse ambassade, zoals overal ter wereld niet discreet maar duidelijk zichtbaar zwaar bewaakt door de politie.
We wandelen verder naar de door toeristen erg gegeerde Reichstag, een gebouw dat je verplettert. Voor het gebouw hangt een Duitse vlag van tenminste 20 vierkante meter te wapperen. "Dem Deutschen Volker" staat in gouden letters op de monumentale voorgevel. Midden op het oude gebouw, ooit nog door "kunstenaar" Christo in zilveren stof ingepakt, prijkt een glazen koepel waardoor de zon de geest van de Duitse parlementsleden tijdens de zittingen van de Bundestag kan verlichten.
Naast de Reichstag ligt het moderne bouwwerk waar de kanselier zijn administratie bestuurt en zetelt. Een nieuwe metrolijn verbindt de Reichstag en het Bundeskanzleramt met het Hauptbahnhof, dat in grootsheid en pracht niet moet onder doen voor zijn naaste geburen. Overweldigd door de drukte vinden we pas na lang zoeken in het gekrioel het metrostation dat ons naar de Kurfürstendam moet brengen.
In deze mondaine winkelstraat geven we ons over aan het genoegen van flaneren in de zon langs overvolle caféterrassen, restaurants, pronkerige bedrijfsgebouwen en fancy winkels. Wij zorgen uitgebreid voor onze vochtbalans en gaan wat later eten in een zijstraat bij een Chinees.
We komen nog even uit de metro op de Alexanderplatz voor een slaapmutsje. De ober zegt dat het " Happy Hour " is en brengt ons met de glimlach nog eens hetzelfde.
De Ruschestrasse ligt er weer verlaten en nu het donker is, wat luguber bij. De Imbiss heeft geen klanten. Het vervallen tuinhuis is gesloten. In de kazernes brandt maar hier en daar wat licht.
Voor het hotel staan drie autocars geparkeerd. Twee komen uit Tsjechië, de andere uit Spanje.
In de loungebar zitten luidruchtige Russen te kaarten.
Dat wordt aanschuiven, morgen bij het ontbijt, en vechten om een schelle spek.