Gekmakend verlangen

Hoe had hij haar ooit kunnen vergeten?
Haar gezicht, weliswaar magerder en langer geworden, had niets aan toverkracht ingeboet. De lippen waren misschien wat aan de dunne kant, maar de fijne streepjes die zo makkelijk naast de mondhoeken verschenen, vond hij weer even aanbiddelijk als twee jaar daarvoor.
Haar korte, grijze, flanellen schooluniformrok volgde het ritme van haar pas, die ietwat vertraagde - naar hij meende of hoopte- alsof dit ook voor haar een ontmoeting was die ze probeerde te rekken.
Keek ze hem aan? Ja, ze keek hem aan. In een reflex keek hij weg. Zodra hij de moed had gevonden opnieuw een blik op haar te werpen, was zij het die de ogen afwendde. Vervolgens deed ook hij alsof hij haar niet  zag. Enkele tellen later dacht hij haar zoeklicht weer over zijn gezicht te voelen glijden. En ineens wist hij helemaal niet meer hoe of waarheen te kijken. De naaktheid van haar nog winters bleke benen werd ondraaglijk tastbaar. Het roze marmerpatroon van hun doorbloeding bezorgde hem oorsuizingen van begeerte, deed hem knarsetanden van het gekmakende verlangen om langs de gladde wand van haar dij omhoog te klauteren tot bij het feestmaal onder haar rok, om haar slipje vol haar en heuvel op te peuzelen en zich gulzig te wentelen in het tropische inwendige van haar maagdenvlees.
Hier ter plekke, nu meteen!
Was het mogelijk om verslaafd te zijn aan een substantie waar je nog nooit van had geproefd? 


Uit: Liefde bij wijze van spreken.
Yves Petry
De Bezige Bij.