Trouwen

Uiteindelijk heeft hij geen respect voor enige versie van denken die in het schakelschema van computers kan worden belichaamd. Hoe langer hij met de computerbranche te maken heeft, des te meer lijkt het in zijn ogen op schaak: een eng, uit verzonnen regels bestaand wereldje dat jongens die er op een bepaalde manier gevoelig voor zijn opslokt en half gek maakt, net zo half gek als hij, zodat al die tijd dat ze in de waan verkeren dat zij het spelletje spelen, het spelletje in werkelijkheid hén speelt.
Het is een wereld waaraan hij kan ontsnappen - het is nog niet te laat. Een tweede mogelijkheid is zich ermee verzoenen, zoals hij alle jonge mannen om zich heen ziet doen, de ene na de andere : berusten in een huwelijk en een huis en een auto, berusten in een realistischer versie van wat het leven te bieden heeft, al hun energie in hun werk steken.
Het ergert hem om te zien hoe goed dat realiteitsprincipe werkt, hoe, omdat de eenzaamheid hem op de hielen zit, de sproetige jongen genoegen neemt met het meisje met het doffe haar en de dikke benen, hoe iedere pot, hoe scheef ook, uiteindelijk een dekseltje vindt. Is dat zijn probleem, en is het werkelijk zo eenvoudig: dat hij zijn marktwaarde al die tijd heeft overschat, zichzelf heeft wijsgemaakt dat zijn plaats onder beeldhouwsters en actrices was terwijl hij in werkelijkheid bij de kleuterjuf in de woonwijk of de aankomend cheffin van de schoenwinkel hoort?
Trouwen : wie had gedacht dat hij die aandrang zou voelen om te trouwen, al is het nog zo zwak! Hij geeft er niet aan toe, nog niet. Maar het is een mogelijkheid waarmee hij speelt als hij tijdens de lange winteravonden zijn brood met worstjes zit eten voor de gaskachel en naar de radio luistert, terwijl op de achtergrond de regen tegen de ramen klettert.


Uit: Portret van een jonge man
J.M. Coetzee
Rainbow pockets