Van het eigengereide naar het merkbare gaat de beschouwing. Woorden, gekleurd of niet, worden sleutels. Woorden openen de beschouwing, als messen de huid. (Naar Hugo Claus' voorwoord bij De Oostakkerse gedichten.)
Aanmelden bij
Posts
Alle reacties
dinsdag 2 oktober 2012
Alles van waarde is weerloos
Eén van de meest bekende dichtregels van Lucebert (Amsterdam, 1924 – Alkmaar, 1994) is 'Alles van waarde is weerloos' uit het gedicht 'De zeer oude zingt' uit 1974. De zin staat in grote letters op de gevel van café Trefpunt in Gent
De zeer oude zingt
er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings
alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk
als het hart van de tijd
als het hart van de tijd
zondag 9 september 2012
De gedaanten van de goden
Waar de talpa caeca, de blinde mol, zijn blik
Verborgen onder blauwzwart dons, ritten en luchtkokers
Gravend zijn nagels slijpt, en waar de wijnen rijpen
En bacteriën hun voedzaamheid bewijzen, daar,
Dicht bij de wortels en wormen, in een koud
En ongemakkelijk donker...
Telkens een grote stad voor ons zijn schoot opent denk ik aan deze verzen van Leonard Nolens uit Liefdes verklaringen, Querido, Amsterdam
Opatov is het tweede station op de C lijn van het ondergrondse spoornet van Praag. Het ligt aan de zuidrand van de stad bij een netwerk van buslijnen die onafgebroken reizigers spuwen die zich dan met grote spoed naar het gapende gat begeven en er in verdwijnen als water wanneer men de stop uit de wastafel trekt. Op de trappen wordt je aangevallen door Aeolus, de god van de wind, die de gedaante heeft aangenomen van een luchtstroom met tornado allures. Heel merkwaardig hoe iedereen hier op die twintig dalende trappen zich schrap moet zetten tegen de onwelriekende wind die van uit de darmen van de stad zijn weg zoekt naar buiten. Hoeddragers proberen hun hoofddeksel tegen te houden, mijn broek flappert rond mijn benen en iedereen plooit zijn lichaam schuin tegen de wind. Dan kom je in een grote gang waar de wind plots niet meer voelbaar is maar waar de lucht nu riekt naar gebraden worst en uien. Achter een dikke wand van gewapend glas zit links van ons een gezette dame die ons door vijf gaten in de wand een dagticket hoort vragen. Ze scheurt de gevraagde bewijsjes van een rol en incasseert twee maal 110 Tsjechische Kronen. Ze scheidt de munten en werpt ze met een geoefend gebaar bij hun soortgenoten in de verschillende bakjes. Ze wenst ons met de aangeleerde vriendelijkheid van loketbedienden "dobre den", een goede dag, en wendt zich al tot de volgende klant. Ik probeer van de korte wachttijd gebruik te maken om een foto te nemen van het groezelig staatsrestaurant waar de armen van de buitenwijken een calorierijk maaltijd kunnen komen nemen, maar het flitslicht van de camera alarmeerde een forse baardman die zijn soep aan het opslurpen was en hij stormt naar buiten en jaagt me met een woeste blik van bij de refter vandaan. Ik voel me wat schuldig. Ik mocht die armoede niet blijvend willen vastleggen maar moest ze diskreet hebben opgeslagen in de hectaren van mijn geheugen.
Opatov dus. Algauw kijken we in de lichtende ogen van het metrostel dat uit de pikzwarte tunnel komt aangeschuurd en halt houdt met een gerucht van ijzer op ijzer. Iedereen instappen. Alle zitplaatsen zijn bezet. Het is druk alhoewel het spitsuur reeds een hele tijd voorbij is. De meeste mensen staren voor zich uit, enkelen hebben enorm veel werk met hun I phone, maar iedereen deint mee op het dwingend ritme van het nu sterk versnellende trein: do-des-ka-den, do-des-ka-den, do-des-ka-den tot in Chozov. Veel volk waaronder een oude sjofele dame die twee schattige whippet hondjes aan de lijn heeft. Ze schuilt met de windhondjes achter een atleet die een deel van het platform afzet met zijn montainbike en reeds gaat het alarm af dat het sluiten van de deuren aankondigt. Do-des-kaden, do-des-ka-den op weg naar Roztyly waar de hondjes de dame de deur uit trekken waarna de mountainbiker zijn fiets wat dichter tegen de wand zet. In Kacerov komt de godin Venus in de gedaante van een langbenige schoonheid het coupé binnen. Ze gunt niemand een blik en troont, zich bewust van haar schoonheid, op een apart zitje. De mannen kijken haar bewonderend aan, de vrouwen doen alsof ze haar niet hebben gezien. Do-des-ka-den naar Bujodovicka waar twee zwaar bewapende politie agenten opstappen en opzichtig plaatsnemen tegen de deurpost. Blauw in de metro : hoera !. Ze noteren dat het rustig is in de trein en stappen in Pankrac weer af. Naar Prazsheko Povstani toe, blijkbaar de langste afstand, rijdt de trein heel snel. De zwarte muren van de mollengang zijn aanraakbaar dicht en het geluid en geknars zwelt aan tot een geluisniveau waar elkaars woorden begrijpen niet meer mogelijk is. Juist voor het station van Vysehrad, reeds deel van heet oude stadsdeel van Praag, komt de mol uit de grond. Het perron kijkt uit op een plein waar een Thais restaurant gevestigd is. De gele parasolletjes geven de plaats een zuiders uitzicht en we besluiten in de terugreis dit terras met een bezoekje te vereren.( We eten er enkele uren later nems met een pikante dipsaus, inktvis en rijst en drinken huisgemaakte vruchtenlimonade uit een literkan). Daarna I.P Pavlova, heel veel volk en weer politiemensen - Praag is een veilig stad, zeggen de gidsen -.
We stappen uit in de halte Museum en twee tellen later staan we voor het standbeeld van Wenceslav, èèn van de patroonheilgen van de stad, en even verder bij de gedenksteen waar Jan Palach, de filosofiestudent die hier zichzelf in brand stak en met die daad de Praagse Lente inluidde. Helemaal in de ban van deze historische plaats zetten we ons op een terrasje en kijken naar de vrije voorbij ijlende burgers van Praag.
Verborgen onder blauwzwart dons, ritten en luchtkokers
Gravend zijn nagels slijpt, en waar de wijnen rijpen
En bacteriën hun voedzaamheid bewijzen, daar,
Dicht bij de wortels en wormen, in een koud
En ongemakkelijk donker...
Telkens een grote stad voor ons zijn schoot opent denk ik aan deze verzen van Leonard Nolens uit Liefdes verklaringen, Querido, Amsterdam
Opatov is het tweede station op de C lijn van het ondergrondse spoornet van Praag. Het ligt aan de zuidrand van de stad bij een netwerk van buslijnen die onafgebroken reizigers spuwen die zich dan met grote spoed naar het gapende gat begeven en er in verdwijnen als water wanneer men de stop uit de wastafel trekt. Op de trappen wordt je aangevallen door Aeolus, de god van de wind, die de gedaante heeft aangenomen van een luchtstroom met tornado allures. Heel merkwaardig hoe iedereen hier op die twintig dalende trappen zich schrap moet zetten tegen de onwelriekende wind die van uit de darmen van de stad zijn weg zoekt naar buiten. Hoeddragers proberen hun hoofddeksel tegen te houden, mijn broek flappert rond mijn benen en iedereen plooit zijn lichaam schuin tegen de wind. Dan kom je in een grote gang waar de wind plots niet meer voelbaar is maar waar de lucht nu riekt naar gebraden worst en uien. Achter een dikke wand van gewapend glas zit links van ons een gezette dame die ons door vijf gaten in de wand een dagticket hoort vragen. Ze scheurt de gevraagde bewijsjes van een rol en incasseert twee maal 110 Tsjechische Kronen. Ze scheidt de munten en werpt ze met een geoefend gebaar bij hun soortgenoten in de verschillende bakjes. Ze wenst ons met de aangeleerde vriendelijkheid van loketbedienden "dobre den", een goede dag, en wendt zich al tot de volgende klant. Ik probeer van de korte wachttijd gebruik te maken om een foto te nemen van het groezelig staatsrestaurant waar de armen van de buitenwijken een calorierijk maaltijd kunnen komen nemen, maar het flitslicht van de camera alarmeerde een forse baardman die zijn soep aan het opslurpen was en hij stormt naar buiten en jaagt me met een woeste blik van bij de refter vandaan. Ik voel me wat schuldig. Ik mocht die armoede niet blijvend willen vastleggen maar moest ze diskreet hebben opgeslagen in de hectaren van mijn geheugen.
Opatov dus. Algauw kijken we in de lichtende ogen van het metrostel dat uit de pikzwarte tunnel komt aangeschuurd en halt houdt met een gerucht van ijzer op ijzer. Iedereen instappen. Alle zitplaatsen zijn bezet. Het is druk alhoewel het spitsuur reeds een hele tijd voorbij is. De meeste mensen staren voor zich uit, enkelen hebben enorm veel werk met hun I phone, maar iedereen deint mee op het dwingend ritme van het nu sterk versnellende trein: do-des-ka-den, do-des-ka-den, do-des-ka-den tot in Chozov. Veel volk waaronder een oude sjofele dame die twee schattige whippet hondjes aan de lijn heeft. Ze schuilt met de windhondjes achter een atleet die een deel van het platform afzet met zijn montainbike en reeds gaat het alarm af dat het sluiten van de deuren aankondigt. Do-des-kaden, do-des-ka-den op weg naar Roztyly waar de hondjes de dame de deur uit trekken waarna de mountainbiker zijn fiets wat dichter tegen de wand zet. In Kacerov komt de godin Venus in de gedaante van een langbenige schoonheid het coupé binnen. Ze gunt niemand een blik en troont, zich bewust van haar schoonheid, op een apart zitje. De mannen kijken haar bewonderend aan, de vrouwen doen alsof ze haar niet hebben gezien. Do-des-ka-den naar Bujodovicka waar twee zwaar bewapende politie agenten opstappen en opzichtig plaatsnemen tegen de deurpost. Blauw in de metro : hoera !. Ze noteren dat het rustig is in de trein en stappen in Pankrac weer af. Naar Prazsheko Povstani toe, blijkbaar de langste afstand, rijdt de trein heel snel. De zwarte muren van de mollengang zijn aanraakbaar dicht en het geluid en geknars zwelt aan tot een geluisniveau waar elkaars woorden begrijpen niet meer mogelijk is. Juist voor het station van Vysehrad, reeds deel van heet oude stadsdeel van Praag, komt de mol uit de grond. Het perron kijkt uit op een plein waar een Thais restaurant gevestigd is. De gele parasolletjes geven de plaats een zuiders uitzicht en we besluiten in de terugreis dit terras met een bezoekje te vereren.( We eten er enkele uren later nems met een pikante dipsaus, inktvis en rijst en drinken huisgemaakte vruchtenlimonade uit een literkan). Daarna I.P Pavlova, heel veel volk en weer politiemensen - Praag is een veilig stad, zeggen de gidsen -.
We stappen uit in de halte Museum en twee tellen later staan we voor het standbeeld van Wenceslav, èèn van de patroonheilgen van de stad, en even verder bij de gedenksteen waar Jan Palach, de filosofiestudent die hier zichzelf in brand stak en met die daad de Praagse Lente inluidde. Helemaal in de ban van deze historische plaats zetten we ons op een terrasje en kijken naar de vrije voorbij ijlende burgers van Praag.
vrijdag 7 september 2012
Litanie voor Praag
Praag is een stad van van alles te veel.
Te veel torens
te veel kastelen,
te veel kloosters
te veel kerken,
te veel stenen,
te veel bruggen,
te veel gevels ,
te veel trams,
te veel volk.
Maar al die overvloed tesamen is een overvolle beker van schoonheid in geel en goud en alle pastel uit de kleurdoos van het licht.
te veel winkels,
te veel duiven,
te veel auto's,
te veel beelden,
te veel juweliers,
te veel restaurants,
te veel musea.
Maar al die drukte tesamen is een kolk van leven waarin je gaarne verdrinkt.
De karakteristieke metrogeur (smidse en teer), komt ons vanuit het tochtgat Opatov toegewaaid. Opatov is het dichtstbijzijnde station waar de gratis hotelshuttle ons heeft naar toe gebracht. Dicht bij de ingang vergapen we ons aan een groezelig volksrestaurant achter een vuile bedampte vitrine. Een tiental armoezaaiers lepelen er rechtstaande aan de hoge tafels een dikke soep uit grote borden. Uit schroom durven we niet blijven staan kijken en we sluiten aan bij de stroom reizigers die zich langs ouderwetse winkeltjes en walmende worstenkraampjes naar de perrons begeeft.
De trein raast naar Chodov, Kacerov, Budejovcka, Pankrac en nog enkele andere stations met Slavische namen tot aan het kruispunt Museum waar we op lijn A overstappen die ons naar Malostranska brengt, de drukke halte aan de voet van de burcht van Praag.
De oude steil oplopende plaveiweg met te veel trappen leidt ons tussen te veel luidruchtige Hollanders, te veel Koreanen, te veel Russen, te veel Jappen met mondmaskers naar de "Zwarte Toren", de achteringang van de burcht. Halfweg is een café'tje niet aan onze aandacht ontsnapt en we drinken een koele Tsjechische pils op een onooglijk terras met zes stoeltjes maar met een vijfsterrenuitzicht op de prachtige stad. Voor het eerst in Praag bemerken we diep onder ons de Vltava, beter bekend als de Moldau, de stroom die Bedrich Smetana zo prachtig bezingt en beschrijft in zijn beroemd en door iedereen gekend orkestgedicht.
Helemaal boven is het panorama nog indrukwekkender. De Aziaten showen de modernste fotocamera's en klikken zich de kramp in hun wijsvinger.
"Prazsky Hrad" is de Tsjechische naam van de ommuurde vesting hoog boven de oude stad aan de stroom. Hier functioneert de president van het land en aan de ingangen waken soldaten in gala-uniform, strak in de houding, de bajonet op het geweer. Deze stad in de stad wordt toeristisch zeer goed uitgebaat. Je kan je geld kwijt aan eetstandjes, in soevenierwinkeltjes, in café's en restaurants en zelfs in enkele sanitaire gelegenheden waar plassen een halve euro kost. In ieder museum wordt inkomgeld gevraagd, in iedere kerk of kapel moet je betalen om even bij de Heer te zijn en zelfs aan het "gouden straatje", waar vroeger de bedienden en de arbeiders van de burcht woonden, wordt ons door een stalen draaihek de toegang ontzegd tenzij we het mechanisme met een munt doen kantelen.
Maar zonder te betalen is er nog genoeg te zien. Overal kust Heer Barok dame Gothiek en je kan er gratis heimelijk naar lonken. Op de binnenplaats van het speelgoedmuseum (die de grootste Barbiepoppen verzameling ter wereld herbergt ) wordt ook gelonkt naar het bronzen naakt van een Adonis. De fraaie penis van de mooie jonge man is door de aanraking van de voorbijgangers zuiver gehouden en hangt in al zijn glorie te blinken op het door de handdruk van de tijd vervuilde beeld.
De Sint Vitus kathedraal, het koninklijk paleis en de drie binnenplaatsen zijn te mooi en te indrukwekkend om door mij te kunnen worden beschreven. Ge moet het zien om het te geloven.
We verlaten dit oord van schoonheid door de monumentale poort. De soldaten geven geen krimp en trotseren de fotograferende horde toeristen. Onder ons, achter een eeuwenoude muur ligt het wereldberoemde panorama dat deze stad aan de bewonderende mensheid biedt. Ook de paters Premonstratenzers vonden deze aanblik verleidelijker dan de ogen van een vrouw en bouwden hoog op de belendende heuvel het Strachov klooster. De opbrengsten van een duur restaurant en het wonderlijke uitzicht verzachten er hun eenzaamheid.
We dalen nu langzaam af langs de Nerudastraat naar de Mala Strana, eerst langs een groot park, daarna tussen een eindeloze aaneenschakeling van winkeltjes en horeca zaken omgeven door veel te talrijke en sterk van elkaar verschillende exemplaren van wat men de Homo Sapiens noemt. "l' Enfer c'est les autres" beweerde Sartre, en hier midden de volkerenstroom in het hete Praag, begrijp ik de man beter dan ooit. We vinden zonder te zoeken een oase in de vorm van een kleine verlaten binnentuin van een niet beklant restaurant. We drinken er roze Sekt en Urquell pils en eten garnalen en steak.
Aangesterkt, maar met stramme kuiten, volgen we les autres naar het centum van de stad : de Karelsbrug die de Moldau temt en de twee delen van de stad verbindt. En hier mag de litanie van te veel opnieuw beginnen, maar het is allemaal zo mooi, bijna té mooi. De stroom zingt onder ons zijn eeuwig lied en de stoere torens en de beelden zijn trots op hun verleden en trekken zich niets aan van de mensen die de oude kasseien doen blinken en als mieren, maar dan ordeloos, over de brug wriemelen.
We verlaten de massa en laten de roltrappen van het Staromestska metrostation ons diep onder de stad naar het drukke perron brengen. Een half uurtje later spoelen we in het hotel het stadsstof af, maar we weten nu al dat we terug zullen gaan en weer gaan proeven van het te veel en weer veel te veel foto's zullen nemen van deze wonderlijke stad. Druk, van alles te veel, maar zo mooi, zo mooi...
Te veel torens
te veel kastelen,
te veel kloosters
te veel kerken,
te veel stenen,
te veel bruggen,
te veel gevels ,
te veel trams,
te veel volk.
Maar al die overvloed tesamen is een overvolle beker van schoonheid in geel en goud en alle pastel uit de kleurdoos van het licht.
te veel winkels,
te veel duiven,
te veel auto's,
te veel beelden,
te veel juweliers,
te veel restaurants,
te veel musea.
Maar al die drukte tesamen is een kolk van leven waarin je gaarne verdrinkt.
De karakteristieke metrogeur (smidse en teer), komt ons vanuit het tochtgat Opatov toegewaaid. Opatov is het dichtstbijzijnde station waar de gratis hotelshuttle ons heeft naar toe gebracht. Dicht bij de ingang vergapen we ons aan een groezelig volksrestaurant achter een vuile bedampte vitrine. Een tiental armoezaaiers lepelen er rechtstaande aan de hoge tafels een dikke soep uit grote borden. Uit schroom durven we niet blijven staan kijken en we sluiten aan bij de stroom reizigers die zich langs ouderwetse winkeltjes en walmende worstenkraampjes naar de perrons begeeft.
De trein raast naar Chodov, Kacerov, Budejovcka, Pankrac en nog enkele andere stations met Slavische namen tot aan het kruispunt Museum waar we op lijn A overstappen die ons naar Malostranska brengt, de drukke halte aan de voet van de burcht van Praag.
De oude steil oplopende plaveiweg met te veel trappen leidt ons tussen te veel luidruchtige Hollanders, te veel Koreanen, te veel Russen, te veel Jappen met mondmaskers naar de "Zwarte Toren", de achteringang van de burcht. Halfweg is een café'tje niet aan onze aandacht ontsnapt en we drinken een koele Tsjechische pils op een onooglijk terras met zes stoeltjes maar met een vijfsterrenuitzicht op de prachtige stad. Voor het eerst in Praag bemerken we diep onder ons de Vltava, beter bekend als de Moldau, de stroom die Bedrich Smetana zo prachtig bezingt en beschrijft in zijn beroemd en door iedereen gekend orkestgedicht.
Helemaal boven is het panorama nog indrukwekkender. De Aziaten showen de modernste fotocamera's en klikken zich de kramp in hun wijsvinger.
"Prazsky Hrad" is de Tsjechische naam van de ommuurde vesting hoog boven de oude stad aan de stroom. Hier functioneert de president van het land en aan de ingangen waken soldaten in gala-uniform, strak in de houding, de bajonet op het geweer. Deze stad in de stad wordt toeristisch zeer goed uitgebaat. Je kan je geld kwijt aan eetstandjes, in soevenierwinkeltjes, in café's en restaurants en zelfs in enkele sanitaire gelegenheden waar plassen een halve euro kost. In ieder museum wordt inkomgeld gevraagd, in iedere kerk of kapel moet je betalen om even bij de Heer te zijn en zelfs aan het "gouden straatje", waar vroeger de bedienden en de arbeiders van de burcht woonden, wordt ons door een stalen draaihek de toegang ontzegd tenzij we het mechanisme met een munt doen kantelen.
Maar zonder te betalen is er nog genoeg te zien. Overal kust Heer Barok dame Gothiek en je kan er gratis heimelijk naar lonken. Op de binnenplaats van het speelgoedmuseum (die de grootste Barbiepoppen verzameling ter wereld herbergt ) wordt ook gelonkt naar het bronzen naakt van een Adonis. De fraaie penis van de mooie jonge man is door de aanraking van de voorbijgangers zuiver gehouden en hangt in al zijn glorie te blinken op het door de handdruk van de tijd vervuilde beeld.
De Sint Vitus kathedraal, het koninklijk paleis en de drie binnenplaatsen zijn te mooi en te indrukwekkend om door mij te kunnen worden beschreven. Ge moet het zien om het te geloven.
We verlaten dit oord van schoonheid door de monumentale poort. De soldaten geven geen krimp en trotseren de fotograferende horde toeristen. Onder ons, achter een eeuwenoude muur ligt het wereldberoemde panorama dat deze stad aan de bewonderende mensheid biedt. Ook de paters Premonstratenzers vonden deze aanblik verleidelijker dan de ogen van een vrouw en bouwden hoog op de belendende heuvel het Strachov klooster. De opbrengsten van een duur restaurant en het wonderlijke uitzicht verzachten er hun eenzaamheid.
We dalen nu langzaam af langs de Nerudastraat naar de Mala Strana, eerst langs een groot park, daarna tussen een eindeloze aaneenschakeling van winkeltjes en horeca zaken omgeven door veel te talrijke en sterk van elkaar verschillende exemplaren van wat men de Homo Sapiens noemt. "l' Enfer c'est les autres" beweerde Sartre, en hier midden de volkerenstroom in het hete Praag, begrijp ik de man beter dan ooit. We vinden zonder te zoeken een oase in de vorm van een kleine verlaten binnentuin van een niet beklant restaurant. We drinken er roze Sekt en Urquell pils en eten garnalen en steak.
Aangesterkt, maar met stramme kuiten, volgen we les autres naar het centum van de stad : de Karelsbrug die de Moldau temt en de twee delen van de stad verbindt. En hier mag de litanie van te veel opnieuw beginnen, maar het is allemaal zo mooi, bijna té mooi. De stroom zingt onder ons zijn eeuwig lied en de stoere torens en de beelden zijn trots op hun verleden en trekken zich niets aan van de mensen die de oude kasseien doen blinken en als mieren, maar dan ordeloos, over de brug wriemelen.
We verlaten de massa en laten de roltrappen van het Staromestska metrostation ons diep onder de stad naar het drukke perron brengen. Een half uurtje later spoelen we in het hotel het stadsstof af, maar we weten nu al dat we terug zullen gaan en weer gaan proeven van het te veel en weer veel te veel foto's zullen nemen van deze wonderlijke stad. Druk, van alles te veel, maar zo mooi, zo mooi...
vrijdag 17 augustus 2012
Beste Helpdesk
Beste helpdesk,
Een aantal jaren geleden ben ik van versie Verloofde 7.0 overgestapt naar Vrouw 1.0 en ik heb opgemerkt dat het programma een applicatie heeft geïnstalleerd genaamd Baby 1.0 die heel veel ruimte inneemt op de harde Schijf. Deze applicatie wordt niet vernoemd in de gebruikershandleiding van Vrouw 1.0 .
Bovendien installeert Vrouw 1.0 zichzelf in alle andere programma's en start zichzelf op zodra ik willekeurig elk ander programma open. Op deze wijze saboteert het de correcte uitvoering van andere programma's. Sommige programma's zoals HeleNachtFeesten 2.5, AvondjeKroegMetVrienden 10.9 en VoetbalOpDeBuis 16.4 werken zelfs helemaal niet meer!
Daarbij komt nog dat een bepaald achtergrond programma (een virus?) zichzelf auto-installeert waardoor Schoonmoeder 1.0 opstart, het hele systeem vastloopt en Vrouw 1.0 ineens raar gaat doen. Het lukt niet om dit programma te deïnstalleren en dat is bijzonder ergerlijk, vooral als ik het programma ZondagochtendVrijen 3.0 wil uitvoeren. Het lijkt er zelfs op dat sommige onderdelen hiervan permanente bugs vertonen. Bijvoorbeeld het commando C:\VrijenOpZaterdagavond.exe activeert ineens niet meer. Ik overweeg om weer gebruik te gaan maken van Verloofde 7.0 , maar de deïnstallatie van Vrouw 1.0 lijkt buitengewoon ingewikkeld en ik kan niet inschatten welke gevolgen dat zou kunnen hebben voor andere programma's zoals Baby 1.0 die, ik moet het toegeven, mij toch zeer bevalt. Kunt u mij helpen?
Een ontmoedigde gebruiker
Antwoord van de heldesk:
Geachte gebruiker,
Uw klacht komt regelmatig voor bij onze gebruikers en heeft meestal een perceptiefout als grondslag.
Vele gebruikers gaan over van Verloofde X.0 op Vrouw 1.0 met het verkeerde idee dat Vrouw 1.0 slechts een ontspannings-en utility-programma is.
Vrouw 1.0 is daarentegen meer dan dat; Het is een compleet Operating System, gecreëerd om al uw toepassingen te beheren en te controleren. Het is vrijwel onmogelijk om Vrouw 1.0 te deïnstalleren en te downgraden naar Verloofde 7.0 want Verloofde 7.0 zal Zich dan precies zo gedragen als Vrouw 1.0, hetgeen inhoudt dat het niet veel uitmaakt. Hetzelfde doet zich voor bij Schoonmoeder X.0. Deze programma's, van een oudere generatie, zijn afgeleid van Vrouw 1.0 en er doen zich vaak compatibiliteitsproblemen bij voor. Deze toepassingen zijn slecht bestand tegen de moderne virussen, zullen al snel aangetast worden en vervolgens vanzelf verdwijnen. Sommige gebruikers proberen de hele harde schijf opnieuw te formatteren om vervolgens VerloofdePlus of Vrouw 2.0 te installeren, maar dat kan grote complicaties hebben (zie gebruikershandleiding de paragrafen: Alimentatie en Co-ouderschap).
Belangrijk: indien u Verloofde 8.0 installeert, ga dan vervolgens niet onmiddellijk over op Vrouw 2.0 want de compatibiliteitsproblemen die zullen ontstaan, zullen complexer zijn dan met Vrouw 1.0. De versies Vrouw 3.0 en Vrouw 4.0 tenslotte, zijn voor gevorderden en gespecialiseerde gebruikers, bovendien zeer duur en niet aan te raden voor normale gebruikers. Mocht het u met geen enkel van deze systemen lukken, dan raden wij aan om Vrijgezel 1.0 of Trio 5.3 te proberen?
Maar eerder nog adviseren wij u gebruik te blijven maken van Vrouw 1.0 en er voorzichtig mee om te springen. Ik persoonlijk maak al jaren succesvol gebruik van Vrouw 1.0 en kan u uit ervaring aanraden de hoofdstukken Frequently Asked Questions en Veelgemaakte Fouten te raadplegen. Vrouw 1.0 is een zeer gevoelig programma en gaat onmiddellijk over op veilige modus bij fouten. Dat houdt in dat u zeer behoedzaam met het programma dient te werken, gegeven het feit dat bij Vrouw 1.0 van iedere fout die zich voordoet, willekeurig welke, de oorzaak onvermijdelijk bij u ligt. De oplossing ligt meestal bij het gebruik van het commando C:\Sorry.exe zodra zich een onregelmatigheid voordoet.
Probeer het gebruik van escape te vermijden, evenals backspace, want hierna zult u het paardenmiddel C:\Sorry.exe\Bloemen\All moeten gebruiken om het programma weer te laten functioneren, En - zoals u weet - moet u dit niet te vaak doen. Vrouw 1.0 is een interessant programma, maar kan enorme uitgaven met zich meebrengen bij onjuist gebruik. Ik raad u dan ook aan om de uitbreidingsets aan te schaffen: Bloemen 5.0, Sieraden 2.3 ofwel WeekendCenterParks 3.2 U kunt hiervoor tevens gebruik maken van JaSchat 14.7 of JeHebtGelijkLieverd 8.0. U kunt deze programma's downloaden van het internet en hun resultaten zijn redelijk tot goed.
Let op! Installeer nooit VanavondKomenMijnVrienden 4.6, SekretaresseInMinirokje 3.3 of Vriendin 1.1! Deze programma's werken niet in de Vrouw 1.0-omgeving en kunnen onherstelbare schade veroorzaken aan uw systeem.
Om C:\VrijenOpZaterdagavond.exe te laten werken, dient u eerst andere commando's zoals C:\HaarDronkenVoeren.exe of C:\DiamantenHalssnoer.exe uit te voeren.
Nog vragen? Bel met: 0900-WaarBenIkAanBegonnen (1,50 Euro/min)
Veel succes namens de helpdesk
Een aantal jaren geleden ben ik van versie Verloofde 7.0 overgestapt naar Vrouw 1.0 en ik heb opgemerkt dat het programma een applicatie heeft geïnstalleerd genaamd Baby 1.0 die heel veel ruimte inneemt op de harde Schijf. Deze applicatie wordt niet vernoemd in de gebruikershandleiding van Vrouw 1.0 .
Bovendien installeert Vrouw 1.0 zichzelf in alle andere programma's en start zichzelf op zodra ik willekeurig elk ander programma open. Op deze wijze saboteert het de correcte uitvoering van andere programma's. Sommige programma's zoals HeleNachtFeesten 2.5, AvondjeKroegMetVrienden 10.9 en VoetbalOpDeBuis 16.4 werken zelfs helemaal niet meer!
Daarbij komt nog dat een bepaald achtergrond programma (een virus?) zichzelf auto-installeert waardoor Schoonmoeder 1.0 opstart, het hele systeem vastloopt en Vrouw 1.0 ineens raar gaat doen. Het lukt niet om dit programma te deïnstalleren en dat is bijzonder ergerlijk, vooral als ik het programma ZondagochtendVrijen 3.0 wil uitvoeren. Het lijkt er zelfs op dat sommige onderdelen hiervan permanente bugs vertonen. Bijvoorbeeld het commando C:\VrijenOpZaterdagavond.exe activeert ineens niet meer. Ik overweeg om weer gebruik te gaan maken van Verloofde 7.0 , maar de deïnstallatie van Vrouw 1.0 lijkt buitengewoon ingewikkeld en ik kan niet inschatten welke gevolgen dat zou kunnen hebben voor andere programma's zoals Baby 1.0 die, ik moet het toegeven, mij toch zeer bevalt. Kunt u mij helpen?
Een ontmoedigde gebruiker
Antwoord van de heldesk:
Geachte gebruiker,
Uw klacht komt regelmatig voor bij onze gebruikers en heeft meestal een perceptiefout als grondslag.
Vele gebruikers gaan over van Verloofde X.0 op Vrouw 1.0 met het verkeerde idee dat Vrouw 1.0 slechts een ontspannings-en utility-programma is.
Vrouw 1.0 is daarentegen meer dan dat; Het is een compleet Operating System, gecreëerd om al uw toepassingen te beheren en te controleren. Het is vrijwel onmogelijk om Vrouw 1.0 te deïnstalleren en te downgraden naar Verloofde 7.0 want Verloofde 7.0 zal Zich dan precies zo gedragen als Vrouw 1.0, hetgeen inhoudt dat het niet veel uitmaakt. Hetzelfde doet zich voor bij Schoonmoeder X.0. Deze programma's, van een oudere generatie, zijn afgeleid van Vrouw 1.0 en er doen zich vaak compatibiliteitsproblemen bij voor. Deze toepassingen zijn slecht bestand tegen de moderne virussen, zullen al snel aangetast worden en vervolgens vanzelf verdwijnen. Sommige gebruikers proberen de hele harde schijf opnieuw te formatteren om vervolgens VerloofdePlus of Vrouw 2.0 te installeren, maar dat kan grote complicaties hebben (zie gebruikershandleiding de paragrafen: Alimentatie en Co-ouderschap).
Belangrijk: indien u Verloofde 8.0 installeert, ga dan vervolgens niet onmiddellijk over op Vrouw 2.0 want de compatibiliteitsproblemen die zullen ontstaan, zullen complexer zijn dan met Vrouw 1.0. De versies Vrouw 3.0 en Vrouw 4.0 tenslotte, zijn voor gevorderden en gespecialiseerde gebruikers, bovendien zeer duur en niet aan te raden voor normale gebruikers. Mocht het u met geen enkel van deze systemen lukken, dan raden wij aan om Vrijgezel 1.0 of Trio 5.3 te proberen?
Maar eerder nog adviseren wij u gebruik te blijven maken van Vrouw 1.0 en er voorzichtig mee om te springen. Ik persoonlijk maak al jaren succesvol gebruik van Vrouw 1.0 en kan u uit ervaring aanraden de hoofdstukken Frequently Asked Questions en Veelgemaakte Fouten te raadplegen. Vrouw 1.0 is een zeer gevoelig programma en gaat onmiddellijk over op veilige modus bij fouten. Dat houdt in dat u zeer behoedzaam met het programma dient te werken, gegeven het feit dat bij Vrouw 1.0 van iedere fout die zich voordoet, willekeurig welke, de oorzaak onvermijdelijk bij u ligt. De oplossing ligt meestal bij het gebruik van het commando C:\Sorry.exe zodra zich een onregelmatigheid voordoet.
Probeer het gebruik van escape te vermijden, evenals backspace, want hierna zult u het paardenmiddel C:\Sorry.exe\Bloemen\All moeten gebruiken om het programma weer te laten functioneren, En - zoals u weet - moet u dit niet te vaak doen. Vrouw 1.0 is een interessant programma, maar kan enorme uitgaven met zich meebrengen bij onjuist gebruik. Ik raad u dan ook aan om de uitbreidingsets aan te schaffen: Bloemen 5.0, Sieraden 2.3 ofwel WeekendCenterParks 3.2 U kunt hiervoor tevens gebruik maken van JaSchat 14.7 of JeHebtGelijkLieverd 8.0. U kunt deze programma's downloaden van het internet en hun resultaten zijn redelijk tot goed.
Let op! Installeer nooit VanavondKomenMijnVrienden 4.6, SekretaresseInMinirokje 3.3 of Vriendin 1.1! Deze programma's werken niet in de Vrouw 1.0-omgeving en kunnen onherstelbare schade veroorzaken aan uw systeem.
Om C:\VrijenOpZaterdagavond.exe te laten werken, dient u eerst andere commando's zoals C:\HaarDronkenVoeren.exe of C:\DiamantenHalssnoer.exe uit te voeren.
Nog vragen? Bel met: 0900-WaarBenIkAanBegonnen (1,50 Euro/min)
Veel succes namens de helpdesk
donderdag 19 juli 2012
Miniatuurtje
Zij is drie uur bevrucht
en reeds zijn haar borsten vermenigvuldigd.
Zij denkt: " Een glazen raap is het
die ik in mij draag. "
Of: " De aap van de dood
woont in mijn maag. "
En zij knelt haar gleuven samen,
en dat ander hart in haar
klopt als een specht.
Uit: Figuratief
Isis en de beesten
Hugo Claus
vrijdag 6 juli 2012
Bij de dood van Gerrit Komrij
Verplaatsing
Ik ken een man die uit zijn stoel opstaat,
Zich kalm verheft, zich bukt en met zijn hand
Het stof bedachtzaam van zijn broekspijp slaat,
Voelt of zijn buikriem naar believen spant,
Opnieuw zijn rug strekt, door een niemandsland
Van meubelen en schemerlampen waadt,
Bij een van kruk voorziene deur belandt
Waar hij zijn kamer zonder erg verlaat -
En die, in het aangrenzende vertrek,
waar geen gezeur of hindernis hem wacht
En alles hem doodvriendelijk toelacht,
Een ruimte, kortweg, waar hem niets bedreigt,
Een heimwee - alverterend, knettergek -
Naar de zojuist verlaten kamer krijgt.
© Gerrit Komrij
Luchtspiegelingen
uitg. De Bezige Bij 2001
en nog enkele citaten:
“Engelse koffie heeft nog 't meest weg van water waar ze met een katapult een koffieboon doorheen hebben gejaagd, waarna het cichoreimannetje er zijn zak in heeft gewassen.”
“Huishoudelijke tip: met alcohol kan je alles bewaren, behalve geheimen.”
Ik ken een man die uit zijn stoel opstaat,
Zich kalm verheft, zich bukt en met zijn hand
Het stof bedachtzaam van zijn broekspijp slaat,
Voelt of zijn buikriem naar believen spant,
Opnieuw zijn rug strekt, door een niemandsland
Van meubelen en schemerlampen waadt,
Bij een van kruk voorziene deur belandt
Waar hij zijn kamer zonder erg verlaat -
En die, in het aangrenzende vertrek,
waar geen gezeur of hindernis hem wacht
En alles hem doodvriendelijk toelacht,
Een ruimte, kortweg, waar hem niets bedreigt,
Een heimwee - alverterend, knettergek -
Naar de zojuist verlaten kamer krijgt.
© Gerrit Komrij
Luchtspiegelingen
uitg. De Bezige Bij 2001
en nog enkele citaten:
“Engelse koffie heeft nog 't meest weg van water waar ze met een katapult een koffieboon doorheen hebben gejaagd, waarna het cichoreimannetje er zijn zak in heeft gewassen.”
“Huishoudelijke tip: met alcohol kan je alles bewaren, behalve geheimen.”
dinsdag 3 juli 2012
God van de Liefde
Hij en ik zijn de enigen. Hij en ik zijn de laatsten. En niemand kunnen wij het leren.
Als ik weet dat hij op doorreis is, kan ik niet meer slapen. De avond voor zijn komst lig ik te woelen in mijn bed, rook de ene sigaret na de andere, kleed me in het holst van de nacht aan, ga naar de kroeg, drink en wacht tot het eerste licht zijn machtige verschijning aangekondigd heeft. Pas dan maak ik mij mooi en ren met zeven haasten naar het station.
Als hij de brede trap afdaalt, mag ik van hem niet naar hem kijken. Dat doe ik toch, al wordt mijn blik verblind door zijn voorhoofd, zijn ogen, zijn tanden. Hij komt naast me staan en zegt mijn naam. Ik ken de zijne niet. Nooit raakt hij mij aan, maar zijn stem kruipt langs mijn oren in mijn borst en baant zich dan een weg tot diep in mijn maag. Dat doet pijn. Tranen springen in mijn ogen. Alles brandt.
We lopen de hele dag door de stad. Hij raakt me met geen vinger aan, praat de hele dag op mij in. Zijn stem streelt mijn tepels en mijn kruis tot ik bijna kom. Urenlang moet ik mijn liefde verbergen en wachten op het donker. Dan gaan we naar mijn huis en in het duister zoek ik ons bed.
Ik kniel, ik hel naar voren, rustend op mijn handen. Ik doe alles wat zijn stem dicteert. Mijn hangende borsten doen zeer van het wachten, zijn handen raken mij niet aan. Als ik de tastende kop van zijn penis voel tegen mijn aars, als ik voel hoe hitte mijn vulva zoekt, moet ik een schreeuw onderdrukken. Ik snik onhoorbaar, want hij slaat me als ik kom. Dan dringt hij zacht in mij en blijft daar roerloos tot het licht wordt. Als hij voelt dat hij gaat komen, trekt hij zich terug en komt niet en verdwijnt. Dan moet ik wachten tot hij weer op doorreis is.
Hij en ik zijn de enigen. Hij en ik zijn de laatsten. En niemand kunnen wij het leren.
Uit: "Dagboek van een dichter" van Leonard Nolens
Querido Amsterdam
Als ik weet dat hij op doorreis is, kan ik niet meer slapen. De avond voor zijn komst lig ik te woelen in mijn bed, rook de ene sigaret na de andere, kleed me in het holst van de nacht aan, ga naar de kroeg, drink en wacht tot het eerste licht zijn machtige verschijning aangekondigd heeft. Pas dan maak ik mij mooi en ren met zeven haasten naar het station.
Als hij de brede trap afdaalt, mag ik van hem niet naar hem kijken. Dat doe ik toch, al wordt mijn blik verblind door zijn voorhoofd, zijn ogen, zijn tanden. Hij komt naast me staan en zegt mijn naam. Ik ken de zijne niet. Nooit raakt hij mij aan, maar zijn stem kruipt langs mijn oren in mijn borst en baant zich dan een weg tot diep in mijn maag. Dat doet pijn. Tranen springen in mijn ogen. Alles brandt.
We lopen de hele dag door de stad. Hij raakt me met geen vinger aan, praat de hele dag op mij in. Zijn stem streelt mijn tepels en mijn kruis tot ik bijna kom. Urenlang moet ik mijn liefde verbergen en wachten op het donker. Dan gaan we naar mijn huis en in het duister zoek ik ons bed.
Ik kniel, ik hel naar voren, rustend op mijn handen. Ik doe alles wat zijn stem dicteert. Mijn hangende borsten doen zeer van het wachten, zijn handen raken mij niet aan. Als ik de tastende kop van zijn penis voel tegen mijn aars, als ik voel hoe hitte mijn vulva zoekt, moet ik een schreeuw onderdrukken. Ik snik onhoorbaar, want hij slaat me als ik kom. Dan dringt hij zacht in mij en blijft daar roerloos tot het licht wordt. Als hij voelt dat hij gaat komen, trekt hij zich terug en komt niet en verdwijnt. Dan moet ik wachten tot hij weer op doorreis is.
Hij en ik zijn de enigen. Hij en ik zijn de laatsten. En niemand kunnen wij het leren.
Uit: "Dagboek van een dichter" van Leonard Nolens
Querido Amsterdam
Abonneren op:
Posts (Atom)