Het meisje dat overblijft.

Toen ik die avond Summertime zong in de bar, werd ik er eerder weemoedig van dan dat het me opwekte. Your daddy 's rich and your mamma 's good lookin', so hush little baby, don't you cry...  Zomer en jeugd vielen in het wiegeliedje samen, zoals ze dat deden in de herinneringen van veel mensen. Maar het was niet het goede moment voor Summertime, de stemming in de bar had de opluchting van een vrijdagavond.
Ik zette Candle in the Wind in, waar mensen al-tijd van smelten sinds Elton John het van Marilyn Monroe hertaalde naar Lady Di. Goodbye England's rose, may you ever grow in our hearts.
Ik keek door mijn oogharen en zag een vrouw aan een tafeltje. Onder haar getailleerde jasje droeg ze een zwarte coltrui. Haar hoofd leek los te zweven van haar lichaam. Ik nam haar bleke, gevoelige gezicht in me op, het portret van een Catalaanse vorstin. Ze liet de vloeistof in haar glas schommelen als een grondzee. Ronde ogen, korenbloemblauw, als van een pop, met geprononceerde oogleden die open en dichtgaan als je met haar schudt.  
Ze is, door eigen kieskeurigheid, het meisje dat overblijft als alle andere meisjes mee naar huis zijn genomen. Ze zegt
  - Het geeft niet. Het went.
Als ze klaarkomt, huilt ze. Niet hoorbaar, maar wanneer je vingers in het donker haar gezicht aftasten voel je tranen op haar slapen.




Uit: CAESARION
Tommy Wieringa
De Bezige Bij