De averechtse verkenning

Als je het Lago di Garda wil schilderen moet je een begaafd kleurenmenger zijn. Tussen twee bergruggen in  ligt het grootste meer van Italië te kijk in een onwerkelijke blauwe tint met bovenop een bijna onzichtbare fijne nevelmist. Hier en daar schuift een lichtjes gebold zeil op een sierlijke witte boot traagzaam over het water. Overal meerpalen en kleine keistrandjes aan een rustig watervlak. Veel zonnekloppers, zeldzame zwemmers.
Het is reeds zeer warm wanneer we de auto parkeren aan de poort van Peschiera del Garda, een versterkt stadje op de zuidpunt van het meer. Veel toeristen, meestal Duitse derde leeftijdsgenoten aangevoerd in bussen die gedisciplineerd op de ruime lommerrijke parkings staan opgesteld. Mooie terrasjes aan het water en de binnenstad vol winkeltjes met souvernirs. Overal worden we door de verkoopsters of obers in het Duits aangesproken.  Al valt het me zwaar, ik doe de moeite niet meer om te ontkennen dat we Duitsers zijn.
We nemen een tafeltje op de oever. Een aalscholver duikt voortdurend in het heldere water. We zien  zwermen jonge visjes tussen de gemeerde boten.
We proeven het lokale aperitief, Aperol, een ijskoele coctail van vruchtenlikeur met prosecco en spuitwater. 
We willen het meer volledig rond rijden en nemen de weg via Salo naar Riva del Garda, we rijden op de westelijke oever. De weg loopt slechts sporadisch langs het water. We eten in de late namiddag op een open terras aan de oever van het meer. Een portie maceroncini met een romige kaassaus en de obligate witte truffelolie en daarna een geroosterde forel. Ongevraagd had de chef ze voor ons gefileerd. De witte huiswijn is koel en uitstekend.
Weerom veel Duitsers aan de omliggende tafels. Bier en wijn vloeien er rijkelijk. Het Lago di Garda is Duits bezet gebied. Ik vrees dat ze straks hun uniformen en hun laarzen gaan aantrekken en strijdliederen zingend rond het meer gaan marcheren. In de horeca zaken zijn zelfs de toiletpotten van Duitse makelij. Niet de rechttoe rechtaan pot zoals wij die gewend zijn, de pot die plons plons doet wanneer onze produktie welgemikt in het water valt, ook niet het Franse gat met de twee verhoogde vlakken voor je schoenen die nat worden wanneer je niet op tijd het wassende spoelwater ontwijkt. Neen, de Duitser houdt van een ander soort toilet.
Op het Duitse toilet glijden de excrementen op een licht hol porceleinen oppervlak. De producent, dus meestal een Duitser, krijgt de kans om aldus de uitgestalde drol intensief te inspecteren op kleur en consistentie. Dit doet hij, broek rond de enkels, met de techniek van de averechtse verkenning: hij draait zich om en buigt zich voorover om de vrucht van zijn lichaam te bekijken. Na zich zo van zijn gezondheidstoestand te hebben vergewist veegt hij zijn billen schoon en hij bedekt zijn kaka zedig met het papier. Heel even strekt hij uit gewoonte de rechter arm, prevelt haast onhoorbaar Sieg Heil, en spoelt dan tevreden gans de zwik door het vooraan de pot zittende watergat weg.
Ach die Duitsers, je zou haast vergeten dat je nu op de oostelijke oever bijna voortdurend de waterlijn kan volgen. Daarvoor werden talloze tunnels en galerijen  uit de rotsen gehouwen. Telkens weer kom je bij het uitrijden in een prentkaartje terecht.
De hemel blijft van azuur en het is heel warm.
In Bussolengo eten we in een plaatselijk restaurant de misto grill, overvloed van vlees, molto bene ma troppo en we stoffen onze nieren af met een flesje Valpolicella. Die is zo lekker dat we besluiten om een dag te gaan vertoeven tussen de wijnstokken van die wijnvallei.
De zekerheid voor morgen: er zullen Duitsers zijn in de wijnkelders.