Dank je, Leonard.

Na een lange, geslaagde BBQ met B, C en S zit ik in de zon aan de vijver. Ik neem het  "Dagboek van een Dichter" van  Leonard Nolens en lees fragmenten uit zijn introspectie, zijn genadeloos ontleden van zijn eigen emoties, en vind er soms de essentie van wat ik denk of dacht op sommige momenten van mijn eigen leven.
Ik ben bang om zo direct over mezelf of over mijn omgeving te schrijven ( op wiens zere tenen trap ik het eerst ?) en weet dat ik op verre na niet de techniek, het kunstzinnige, de woordbeheersing bezit van deze grote dichter. Daarom neem ik de vrijheid om één fragment uit zijn dagboek (weliswaar niet letterlijk, maar in eigen bewerking en interpretatie) over te nemen.

Hij schrijft op bladzijde 130 en volgende ongeveer dit: -  Een reëel en  tamelijk recent gevoel van eigenwaarde vergroot mijn wrang gevoel tegenover sommige mensen die mij vroeger hebben vernederd. Spanningen, misverstanden en ruzies waren vroeger, volgens hen, haast  automatisch het gevolg van  mijn zogenaamd onbegrip, onverdraagzaamheid en gebrekkig aanpassingsvermogen. 
Naarmate mijn leven vordert ( 'de handdruk van de tijd' zegt Claus), naarmate ik iets sterker sta en wat zelfverzekerder reageer op mijn omgeving durf ik ook de fouten van de anderen te herkennen en in te zien. Eindelijk steek ik niet meer de kop in het zand, steek ik niet meer automatisch de hand in eigen boezem, sla ik niet meer direct een mea culpa.
Nu probeer ik meer van me af te bijten.
Voorbije pijnlijke situaties komen me voor de geest en ik denk nu te weten hoe ik toen had moeten reageren. Te laat, maar toch.
Nu weet ik welke woorden ik had moeten gebruiken om hen eindelijk op hun plaats te zetten, maar ik durf ze eigenlijk niet uit te spreken omdat ik besef hoe die hen zouden treffen : als een mes, als een kogel.
Ik ken mijn nu verbale kracht.
Mijn mond zou gif kunnen spuwen genoeg om...
Daarom zwijg ik, omdat ik weet dat ze intellectueel en professioneel mijn mindere zijn en waren, en precies daarom, omwille van hun frustraties, het recht meenden te hebben mij aan en af te blaffen.-

 

Ik sla het dagboek terug dicht en zal het blijven gebruiken en lezen als een bijbel.
Het weegt soms te zwaar om meerder bladzijden tot mij te nemen zonder pijnlijk getroffen te worden door gelijkenissen in gevoelens en het bijgaande besef van onvermogen om die zelf en waardig te formuleren.

Dank je Leonard.