Meerdere keren denk ik: dit moet ik opschrijven, gewoon om het later nog eens te lezen, nog eens het momentum van iets treffends, maar te vluchtig, voor de geest kunnen halen.
Zo bijvoorbeeld : de zachtheid van een lief gebaar. De wereld die nog steeds stil staat wanneer Zij in de wagen onverwacht en traag Haar hand op mijn dij legt.
Verbondenheid is tastbaar, intimiteit de reden van het bestaan.
Of werd zij zo aangegrepen door de liederen uit Winterreise die toen onze kleine ruimte vulden?
Der Lindenbaum uit Winterreise van Franz Schubert
http://www.youtube.com/watch?v=zC7gEVSgf9k&feature=related
Der Lindenbaum
Am Brunnen vor dem Tore Da steht ein Lindenbaum Ich träumt in seinem Schatten So manchen süßen Traum Ich schnitt in seine Rinde so manches liebes Wort Es zog in Freud und Leide Zu ihm mich immer fort Ich mußt auch heute wandern Vorbei in tiefer Nacht Da hab ich noch im Dunkel Die Augen zugemacht Und seine Zweige rauschten Als riefen sie mir zu: "Komm her zu mir, Geselle Hier findst du deine Ruh Die kalten Winde bliesen Mir grad ins Angesicht Der Hut flog mir vom Kopfe Ich wendete mich nicht Nun bin ich manche Stunde Entfernt von diesem Ort Und immer hör ich's rauschen: "Du fändest Ruhe dort ". |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten